اوهان کي ڏسون ٿا ته ڪجهه جِي وڃون ٿا،
غمن جي ڪناري تي خوش ٿي وڃون ٿا.
اوهان جي اکين جو اهو ڪرشمو آ،
مُڙي ٿا نهاريو ته مهڪي وڃون ٿا.
ڀنا نيڻ اگھندي ۽ سڏڪن کي روڪي،
اوهان جي گهٽيءَ مان ته گذري وڃون ٿا.
مــقدّر جي تاري جيان گردشن ۾،
اوهان کان به ڪنهن پل ته وسري وڃون ٿا.
هي غمگين دليون وڃن ٿيون ملي ايئن،
جو راهن ۾ اڪثر ئي گڏجي وڃون ٿا.
اي ’آڪاش‘! خاموش خاموش آهيون،
سوين غم گڏائي مَڙئي پِي وڃون ٿا.