تو ڏنا جي گهاءَ، سي ساريان پيو،
لڙڪ رڪجن ئي نٿا، هاريان پيو.
دل لَڳي ٿي ميڻ جي آهي ٺهيل،
راهه ۾ مان ٻئي اکيون ٻاريان پيو.
درد جو سيلاب آهي چؤطرف،
دل ڪري ٻيڙي ڏسو! تاريان پيو.
حوصلو آهي هٿوڙو دوستو!
ڏاڍ جا ڏونگر سڀئي ڏاريان پيو.
خواهشن جي ڇو ڀلا رِڻ ۾ رُلان؟
ڇو اجايو پاڻ کي ڳاريان پيو!
جوش سان گڏ هوش گهرجي پاڻ کي،
ها ڪڏهن ٻاريان ڪڏهن ٺاريان پيو.
ميڙ ۾ هوندي به مان توکان سوا،
هيڪلائيءَ جون گهڙيون گهاريان پيو.