آءٌ ٽُٽندو رهيس ورڇ ٿيندي رهي،
زندگي، زندگيءَ کي وڍيندي رهي.
ڦول تنهنجي نظر جا سجايم جڏهن،
ساري دنيا اکين کي پَٽيندي رهي.
پاڻ سوچن ۾ گم ٿي وياسون مگر،
ڪائي حسرت ٻنهي ڏي تڪيندي رهي.
ڪا نڌر ٻارڙي ڏاڍي مايوس ٿي،
ڏڻ حياتيءَ جا آهي ڳڻيندي رهي.
من پرينءَ تائين احساس پهچي وڃن،
سور پنهنجا هوا سان سليندي رهي.
من جو ڪشڪول خالي هو خالي رهيو،
منهنجي سامهون محبت ونڊيندي رهي.
نيٺ پرتِي وڃي پاڻ محبوب سان،
پاڻ کي پاڻ ڏاڍو جهَليندي رهي.
ڳالهه هڪڙي ذهن کي هو ڌوڏي ڇڏيو،
ياد هر هر جو آئي ڏنڀيندي رهي.
هن زماني کي سادي نه سمجهي سگهي،
هٿ خالي اياڻي مليندي رهي.
روڳ هُئي هر گهڙي پر گذاري ويس،
سوچ اونده جا رستا مَٽِيندي رهي.
سانوري پِيڙ پنهنجي اکين ۾ رکي،
درد بيحد اندر ۾ ڪَٽيندي رهي.
ڪا به خواهش نه هُئي توڙي آڪاش جي،
پوءِ به چنتا اندر کي وڍيندي رهي.