چوسٽا
مگر لڙڪ ڀي هاڻ هاري نه سگهندس.
اڪيلو اڪيلو سفر زندگي جو،
سوا يار تنهنجي گذاري نه سگهندس.
===
اکين ۾ آيل نَمي تي لکبو،
اي جان! تنهنجي ڪمي تي لکبو.
هي شب ۽ شب جون انڌيون اونهايون،
لُٽيل پهر جي ڪمي تي لکبو.
===
نقاب هڪڙو جمال ڪيئي،
ڪيا اکين ها ڪمال ڪيئي.
پٺيان سکيءَ جي ٿي چنڊ آيو،
جنم وٺي ويا سوال ڪيئي.
===
ڌيان توڏي جڏهن رجوع ٿيا،
اکين جون پنبڙيون جهڪيون رڪوع ٿيا.
نهار تنهنجي سان چنڊ اُڀريا،
ٻئي ازل کان جي ها طلوع ٿيا.
===
ڄمار ساري عذاب ڏاڍا سهي سهي دل ٿڪي پئي آ،
نه ساٿ ڪوئي سدائين تنها رهي رهي دل ٿڪي پئي آ.
نه ڇانوَ ڪائي نه ڇانورو ڪو سراب سامهون نه آب ڪوئي ،
ڪنڊن ۽ ڪاون جا پنڌ جهاڳي ڪهي ڪهي دل ٿڪي پئي آ.
===
سو ساحل ۽ ساحل تي پيرن جا نقشا اڃا ياد آهن،
ڪڍيا تو ها آڱر سان واريءَ تي ليڪا اڃا ياد آهن.
کڻي ٻُڪ ۾ پاڻي پٺي تي هڻڻ پو ۽ کلائڻ،
سي اُڇلون، مذاقون، سکي تنهنجا نخرا اڃا ياد آهن.
===
المنظر جا ڪيئي منظر لونءِ لونءِ کي جهومائن ٿا پيا،
بارش جا وسڪارا تاسي روح کي يار ڀچائين ٿا پيا.
هيڏي ساري گرمي کانپوءِ مس مس ڪڪرن قرب ڪيا اڄ،
ڌرتي امبر گڏجي سندر ڊيوٽ ۾ گيت ڪي ڳائن پيا.
===
ڪو ته هجي جو من جي ٿر تي بارش جي وسڪار ٿئي،
جيون جي هن ريت تتل تي ٿڌڙو ٿڌڙو پيار ٿئي.
تاڪ ڌنا ڌَن تال لڳائي ڇيڙي سنڌي موسيقي،
سارنگ جا آلاپ ڏئي ڪو ميگهه ٿئي ملهار ٿئي.
===
سارن ۾ اڄ پنبڙيون جل ٿل،
رات جون ڪاريون اکڙيون جل ٿل.
الا آلا جهوپا من جا،
يادن جون سڀ وستيون جل ٿل.
===
درد جو پنڌ نبري نه نبريو ڪڏهن،
سک ته ڀلجي به دل مان نه گذريو ڪڏهن.
ساهه اڱرن جيان آهي ٻرندو رهيو،
اندر آوي رهيو هي نه ٺريو ڪڏهن.
===
چوان ٿو زندگيءَ جي اڄ پڄاڻي ٿي ته بهتر آ،
سکي جي ياد ماضيءَ جي ڪهاڻي ٿي ته بهتر آ.
سوا هڪ شاعريءَ جي ٻيو اسان وٽ ڇا رکيو آهي،
حويلين جي وڃي هوءَ راڄ راڻي ٿي ته بهتر آ.
===
لڪي تاريڪ راتين ۾ اڃا تائين هو رُئندي آ،
وهاڻن ساڻ ڀاڪين ۾ اڃا تائين هو رُئندي آ.
نشانيون پيار پهرين جون اکين ۾ سج جيئن پڌريون،
ڀري محفل ۽ ساٿين ۾ اڃا تائين هو رُئندي آ.
===
هٿ هٿن تي رکو من ڪو ساهس ملي،
چپ چپن تي رکو من ڪو ساهس ملي.
جون جي سج جيان مان سڙيو هان سکي،
ڳل ڳلن تي رکو من ڪو ساهس ملي.
===
مُرڪ جي موٽ ۾ چنڊ کلندو رهيو،
رات جي اوٽ ۾ چنڊ کلندو رهيو.
ٽهڪ ڏيئي جو ڪولهڻ ملي اوڏ سان،
اوڏڪي ڪوٽ ۾ چنڊ کلندو رهيو.
===
نه احسان ڪنهن جا ورائي سگهياسين،
رڳو پاڻ ٿورن کي ڳائي سگهياسين.
تتيءَ ۾ به حاضر ٿڌيءَ ۾ به حاضر،
ڪٿي پاڻ يارو لنوائي سگهياسين.
===
ڪارو ڪرتوت آ شهر جي زندگي،
ڄڻ ته بيروت آ شهر جي زندگي.
ڦوڪ هلڪي سان ماڻهو اڏامي وڃي،
اهڙي مضبوط آ شهر جي زندگي.
===
اٿو رندو! کڻو پيالا، کليا اکڙين جا مئخانا،
شرابي اڄ نگاهن مان ڀريو ديدن جا پئمانا.
هتي جيڪو به ايندو آ، نظر سان مست ٿيندو آ،
اڃايل روز ٿا ڍاپن، اچن ٿا روز ديوانا.
===
خوشين جو شال سال ٿي ڪو هيل من وصال ٿي،
محبتن جو سلسلو ڪو پُـــــر جيان بحال ٿي.
ڳلي ڳلي نگر نگر ڪي گيت سنڌ جا ٻُرن،
۽ هو جمالي تي نچون ڪو رقص ٿي ڌمال ٿي.
===
حرامي ٻار کي ڪهڙي خبر ڌرتيءَ جي حُرمت جي،
پناهگيرو! مٽي آهي مقدس سنڌ جنت جي.
اڙي بي دين دهشتگرد! تون هندو نه تون مسلم،
نه توکي ڄاڻ ڪا آهي امان سانئڻ جي عظمت جي.
===
صبا خوشبو کڻي آئي، سڄو ماحول واسي وئي،
بدن رابيل جو آڇي هي آتا جهول واسي وئي.
غزل ڌيري ڪو جهونگاري چميائين شاعري منهنجي،
لٿي ڪلهه شام لکڻيءَ جي، سمورا ٻول واسي وئي.
===
سنڌ جي سهڻي نانءُ جيان رهه،
بڙ جي گهاٽي ڇانءُ جيان رهه.
دنيا زهر يا امرت اوتي،
تون ته نڪوري ٿانءُ جيان رهه.
===
گذري ويندا ڏينهن قهر جا،
نيٺ ته پٽبا ٿڪ سفر جا.
اونداهين کي مات ڏبي ۽،
وٺبا آخر ساٿ سحر جا.
===
پاڻي اونهو تانگهو آهي،
ڏاڍو پنڌ اڙانگو آهي.
دانهون ڪري ٿو درد گهُرائي،
من ڀي ڄڻ ڪو ٻانگو آهي.
===
پنهنجي ڌار ڪهاڻي آهي،
جنهن جي ڪا نه پڄاڻي آهي.
گهاٽي وڻ جي ڇانوَ اسان ڏي،
نٽهڻ اُسَ اماڻي آهي.
===
سمونڊ جيڏي وشال دنيا،
ڪشادي پنهنجي ڪمال دنيا.
اسان فقيريءَ جي چونڊ ڪِئي آ،
هي پاڻ پنهنجي سنڀال دنيا.
===
خيال جا موتي ڪريا ڪاغذ مٿان،
ڪئي قطارون، قافلا ڪاغذ مٿان.
پوپٽن جي پنک جهڙا ڪئين حَسين،
مون تخيل پئي چِٽيا ڪاغذ مٿان.
===
مڪتبِ عشق ۾ پڙهيو آهيان،
ڏينهن ۽ رات پئي ڪڙهيو آهيان.
حج روزو نماز ۽ تسبيح،
هي به چاڙهيون سڀئي چڙهيو آهيان.
===
پير هر سال پنهنجا ڀري ٿي وڃي،
درد بي درد دل ۾ ڌري ٿي وڃي.
ڪو نه ڪو نانءُ ڏيئي جفا کي وري،
يادگيرين کي تازو ڪري ٿي وڃين.
===
ويٺي ويٺي مان اڪيلو ڏور نڪري ٿو وڃان،
سمنڊ سارا چنڊ تارا اُڀ اُڪري ٿو وڃان.
وڄ وراڪا آفتون ۽ زلزلو هيءَ زندگي،
هر مصيبت مان اڪيلو پاڻ گذري ٿو وڃان.
===
ڇو نه ڪائي ٻانهن سيراندي نه ٿي،
شال! ڪنهن جي دل ڪٿي باندي نه ٿي.
تير پويان تير اڇليو دوستو!
دل اڀاڳي زخم کان واندي نه ٿي.
===
ٽوپيان ويٺي دل سودائي،
ماءُ! ڏکن جي مند نه ڪائي.
واءُ جي جهوٽي وانگر منهنجي،
ڀر مان گذري وئي سرهائي.
===
سَٺو ڪو بي جا قهر نٿو ٿئي،
نظر نظر جو سفر نٿو ٿئي.
سکيءَ جو من جي گهٽيءَ مان ڀُلجي،
ڪڏهن به ڪوئي گذر نٿو ٿئي.