ڪجهه لمحن جو ساٿ
جهڪائي رکيل
تنهنجي اها ياد
نه وسرندي آهي
رابيل جي پنکڙين جهڙن چپڙن تي
زور ڏيندي !
مرڪندي اهو چوندي رهينءَ
’خاموش ٿي آڪاش ماريندي سانءِ‘
نه چاهيندي به
گهڻو ڪجهه ڏيئي وئينءَ
منهنجي زندگي جي جُملي کي
هڪ لمحي جو
فل اسٽاپ ڏيئي وئينءَ.
شاعري
جـلاوطـن نـنـڊون
مصطفيٰ آڪاش جي سموري ڪويتا فني ۽ فڪري فريم ۾ موهيندڙ منظرنامو آهي. جنهن ۾ ٻوليءَ کان موسيقيت تائين ۽ تشبيهن کان استعارن تائين، نئين ٽهيءَ جي نواڻ رکندڙ کيپ جو رهيل خزانو دريافت ٿيل ملي ٿو. سنڌي شاعريءَ جي خوشحال دور ۾، مصطفيٰ آڪاش جي جلاوطن ننڊون جي موجودگي، پنهنجي اندر ۽ ٻاهر هڪ الڳ سڃاڻ ۽ حسناڪيءَ جو سفر آهي. (سعيد سومرو)
- 4.5/5.0
- 4300
- 899
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مصطفيٰ آڪاش
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران:
- مهاڳ:
- پنهنجي پاران:
- شاعر جي باري ۾ تاثرات
- غزل
- ڪنهن قبر تي اڄ به تنها، شام جو،
- چيٽ هو، چنڊ هو، چلولايون هيون،
- رات ڀــٽـــــّـن تي ملياسين، مان، ڀـٽـائي.
- مسافتن سان جو هم سخن ٿيون،
- ڇير ڇولين جي ٿو ٺاهي سمنڊ تي،
- ان کان اڳ پاڻ پنهنجي جو ورسي ٿيون،
- سار جا سي چڙا جيئن وڄڻ ٿا لڳن،
- روشني وکريل سهاني چنڊ جي،
- نانءُ تُنهنجي جي تلاوت ٿي وئي،
- روح ڀوڳيا عذاب چاهت جا،
- سورن ساڻي! عيد مبارڪ!
- گهر، گهٽيون ۽ تَن پُسيا برسات ۾،
- جدا ٿيڻ تنهنجو عذاب هو جانان!
- ڏِيئن وانگر جلائين يا اُجهائين تون ته مرضي ٿئه،
- سندءِ رَاهون نهاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هِن،
- هوا رخ مٽايا، پرين ياد آيا،
- هلي پيو پيارُ ڀي پنهنجو، سکي! سنسار وانگي هو،
- نوان دوست مليا ڪينجهر ڪناري،
- اوهان کي ڏسون ٿا ته ڪجهه جِي وڃون ٿا،
- صنم! کوڙ تنهنجون ادائون مليون هن،
- رات ڀر لڇندو رهيو، چنڊ بن آڪاش هو،
- زندگيءَ کي نه سمجهو تو!
- بس، اڄوڪي شام منهنجي نانءُ ڪر،
- اوهان چهرو ڍڪيو آهي،
- وڇوڙي جا ڏئي صدما، هليو هُن پار وئين آخر!
- پنڌ پرين ڏي ڪرڻا پوندا،
- ڪچا رستا، ڪچو واهڻ ۽ ڀر ۾ واهه هو وهندڙ،
- هي حياتي، نانءُ تنهنجي لُٽائجي ڇا!
- ڌرتي کي ڳڙڪايو تو،
- تو ڏنا جي گهاءَ، سي ساريان پيو،
- اچي ڪر ڪا سُرن ورکا، ته جيئن هي جيءُ جهومي پئي،
- تڪيان راهه پيارا!
- قرارَ آهن نه آٿتون آهن پرين!
- ساهه صدقو تو مٿان آ مون ڪيو،
- ڏِيي جان ٻارجن لمحا،
- اڳواڻ ڄمن اهڙا، ڪا راهه ڏسن شايد!
- ڪينجهر کان ڪارونجهر تائين،
- وڻن جي ڇانءُ ۾ ڇمڪو هُيو ڪن اُپسرائن جو،
- نه ئي چيٽ آيا نه ئي گُل ٽڙيا ڪي،
- هي وکريل صدائون تون ميڙي نه سگهندينءَ،
- مهراڻ جي ڪنڌين جئن تنهنجون حسين ٻانهون،
- معصوماڻيون نظرون تنهنجون،
- سمنڊ ڇولين جيان ڇيڳري ڇوڪري،
- ڪو ڪو چهرو ڌيان جهٽي پيو،
- بس نظر جو پرين هڪڙو ٻيو جام ٿئي،
- بم هئا، گوليون هيون، ڪو امن جو نالو نه هو!
- پير ننگي گهمون ڳوٺ جي جهول ۾،
- دوستيءَ جو مانُ رکجو،
- حق جي تار وڳي آ، هُو هُو!
- مينديءَ رتن هٿن کي منهن تي رکي کِلي ٿي،
- روز تنهنجون ڪن پڇائون سانوري او بانوري!
- سگريٽ جيئن سڙيو آ،
- ڇلڪندڙ نازڪ گهڙَن ۾ گم ٿيو،
- آواز اٿن ٿا پيا هر ڏاڍ کي ڏاريندا،
- ڏيئا روشنين جا اجهايا وڃن ٿا،
- نه سمجهي سگهياسين اشارن جيان،
- نه پير هي پساربا، ڪٿي نه ڀڃبو ٿَڪُ ڪو،
- تنهنجو نانءُ اچاريو آهي،
- اڙي دل بي چئي! ڪيڏو حشر برپا ڪرين ٿي پئي!
- هوءَ جڏهن کلندي نهاري ٿي ڇڏي،
- آءٌ ٽُٽندو رهيس ورڇ ٿيندي رهي،
- چنڊ اڀريا جڏهن کان ڀتين ۾ وري،
- نيڻ پنهنجا رکيم نيڻ ڪارن مٿان،
- دوست جيڪر ملن ، شام جي چانهه تي،
- ڀر ۾ جنهن جي مِتوا ناهي،
- پِيئاريو جِيئاريو ڪي پيار جون وٽيون ڀري،
- چوسٽا
- چوسٽا
- بيت/وايون
- بيت/وايون
- نظم/نثري نظم
- يادون
- با با جي نالي
- ننڍڙي اميد جي نانءُ
- ڏاتار جي نانءُ
- روڪ اهي هٿ روڪ
- ڪجهه لمحن جو ساٿ
- نرالو روپ
- توکان سوا زندهه رهڻ هاڻي ممڪن ئي ناهي
- ڪهڙي سال جو انتظار ڪجي!؟
- قسمت جو نصاب
- بي وفا
- بادل به نيڻن جيان ٽميا
- صرف هڪڙي گل جي مُرڪڻ لاءِ
- رُٺل آڪاش
- اثاثن جي سام
- آس ۽ احساس
- بي جان ڪري وئين
- سج جي ڇانوَ ۾ ڏٺل خواب
- اسڪرپٽ
- اوندهه جو خواب
- پيار جو ڀرم
- ايترو پري هليو وئين!
- تبديلي
- تنهنجو مزاج
- اُڃ جا چوسيل چَپَ
- شيلف تان گم ٿي ويل ڪتاب
- سگريٽ
- گم ٿيل ماڻهو جو سفرنامو
جهڪائي رکيل
تنهنجي اها ياد
نه وسرندي آهي
رابيل جي پنکڙين جهڙن چپڙن تي
زور ڏيندي !
مرڪندي اهو چوندي رهينءَ
’خاموش ٿي آڪاش ماريندي سانءِ‘
نه چاهيندي به
گهڻو ڪجهه ڏيئي وئينءَ
منهنجي زندگي جي جُملي کي
هڪ لمحي جو
فل اسٽاپ ڏيئي وئينءَ.