وڻن جي ڇانءُ ۾ ڇمڪو هُيو ڪن اُپسرائن جو،
ذڪر ڪهڙو پڇو ٿا دوستو! تن جي ادائن جو!
ڏندن ۾ آڱريون آهن، اڃا تائين هٿيڪو هان،
ڏنگيل آهيان حسينن جي ڇُڙيل وارن گهٽائن جو.
اڃا شروعات ٿي آهي، اڃا سانوڻ ته اڳتي آ،
اڳيئي راڳ مون سمجهيو اُنهن ايندڙ فضائن جو.
اسان جي شاعريءَ کي سڀ اسان کان پوءِ پيا پڙهجو،
پڙاڏو ٿي متان گونجو تخيل جي صدائن جو.
اسان هيراڪ اذيت جا ڪنداسين ڇانورن کي ڇا،
اسانجي زندگيءَ تي هي اثر آهي دعائن جو.
پُڄي ’آڪاش‘ تي جيڪر ستارا مان ڀي لاهيان ها،
ملي پئي ها اسان کي ڀي صِلو شايد وفائن جو.