هلي پيو پيارُ ڀي پنهنجو، سکي! سنسار وانگي هو،
ڪَڙي سان جنهن ڪڙو لپٽيو، اهو لوهار وانگي هو.
چَڙا چورِي رهيو هو ڪو، گَهڙو مون ڀي کنيو آخر،
پــرانهون پارُ هو مون لئه، سڄو ميهار وانگي هو.
اثر لفظن منجهان ايندو، مسيحائي پئي هلندي،
غزل منهنجو اوهان جي ئي، مٺي گفتار وانگي هو.
اوهان کان پوءِ جڏهن بوندون نِمي ڌرتي چُمڻ آيون،
سڄو ماحول مهڪيل ڀي، نه ڪنهن هٻڪار وانگي هو.
اُڏامي واءُ سان پهتس سڏايو سونهن جاتي ڀي،
’’پراڻو ڳوٺ هو ليڪن پرين جي پار وانگي هو.‘‘
سڀئي توکان گُهرن ٿا ڏات ڪا پالوٽ ڪر پنهنجي،
جهلي ’آڪاش‘ ڀي جهولي، لڳو پينار وانگي هو.