وڇوڙي جا ڏئي صدما، هليو هُن پار وئين آخر!
ڪيو مون ڏوهه ڪهڙو هو، ڪري ڇو ڌار وئين آخر!
نئين تصوير ڀي تنهنجي مڙهائي من ۾ سانڍي مون،
مگر ناتو ڇني ڇالئه، هيئين جا هار وئين آخر!
سوا تنهنجي نٿيون گذرن، اُداسيءَ جون وڏيون راتيون،
ائين اکڙين منجهان ڪهڙا وهائي نار وئين آخر!
سجايو خواب هو هڪڙو، مگر تعبير ئي اُلٽي،
سڀئي اقرار لوڙهي وئين، رکي انڪار وئين آخر!
اسان کي هيل اوجاڳا پلئه پيا هن، نڀايون ٿا،
ڀري اکيون اسان جون هي، ڪري ٽمٽار وئين آخر!
پويتر پيار هو پنهنجو، سڀئي احساس ها ڪومل،
انهيءَ شيشي جي رشتي ۾، وجهي ڪي ڏار وئين آخر!
وري ’آڪاش‘ کي ڏيئي وئين تحفو اڪيلائي،
رڳو دردن جو ئي نوحو، ٻڌائي يار وئين آخر!