مسافتن سان جو هم سخن ٿيون،
ننڊون اکين مان جلاوطن ٿيون.
گلاب سان گڏ ڏنائون جيڪي،
ڪنڊن جون نوڪون اڃا چُڀن ٿيون.
وري وڇوڙن کنيا مٿي ڪر،
ته خواهشون سڀ وري دفن ٿيون.
جوان دل جون حسين آسون،
اوهان جي دم سان جوان رهن ٿيون.
شهر جون شامون ۽ سمنڊ، ساحل،
گهٽيون به تنهنجو سکي! پُڇن ٿيون.
ادب جي دنيا ڪٺور ٿي پئي.
حساس سوچون سندم ڪفن ٿيون.
سُڪون سارا ڦٽي وڃن ٿا.
اوهان جون يادون جڏهن اچن ٿيون.