آواز اٿن ٿا پيا هر ڏاڍ کي ڏاريندا،
ڌرتي جو تتل سينو هي نيٺ ته ٺاريندا.
هن قوم جي ٻيڙي، جا ڪنهن ڪُن ۾ ڦاٿل آ،
ان ناوَ کي هي ناکا درياهه مان تاريندا.
مايوس ٿيو آن ڇو، ڇو هانءُ اٿئي هاريو،
ڌرتيءَ جا جوان ڏسجان هر سمنڊ اُڪاريندا.
هي لال اڇو پرچم اڀ تي به جهُلي پوندو،
هي سوچ جون ڏيئاٽيون هر ڳوٺ ۾ ٻاريندا.
آڪاش اسين سنڌي سرڪش ۽ هـٺيلا سڀ،
سڀ ڏاڍ جي ڪڪرن کي ڦوڪن سان اڏاريندا.