پنهنجي پاران
بابا سائين حاجي علي گوهر ڳوٺ وليداد گابر ۾ ڪڙمت ڪندو هيو. پنهنجي ننڍڙي فيمليءَ سان گڏ ات ئي رهندا هئاسين. ايترو خوشحال وقت ڪو نه هُيُو اهو هڪ غربت گهر ۾ وري اوچتو منهنجي سخت بيمار ٿيڻبابا کي ته اصل وڏو پريشان ڪري ڇڏيو هيو. بابا پَرَ حوصلو نه هاريو قرض کڻي ڪري به هن مونکي لاڙڪاڻي ,رتوديرو جي ڪافي ڊاڪٽرن کي ڏيکاريو پر ڪو فائدو نه پيو. نيٺ ڪراچي جناح اسپتال تائين پهتاسين جتي ڪافي مهينا علاج هليو مونکي چڱي طرح ياد آهي ته ٽيبليٽ نه کائيندو هيس ته بابا ڪيلي ۾ اندر وجهي کارائيندو هيو۽ جناح اسپتال جي علاج مان ڪافي فائدو پيو پر مرضن اڄ ڏينهن تائين جان ناهي ڇڏي.
2002ع ۾ اباڻي ڳوٺ وليداد گابر کي ڇڏي سڄي ڳوٺ کي روئاري پاڻ لاڙڪاڻي لڏي آياسينپنهنجو گهر نه هئڻ ڪري پنهنجي ناناڻي گهر ۾ ئي رهي پياسين. جتي اڄ به رهون پيا. شاعريءَ پاڻ ڏي مونکي ڪيئن ايترو مائل ڪيو اها مونکي به خبر نه آ بس ايتري ڄاڻ اٿم ته من ايترو مخمور هو جيترو زليخا جو يوسف ڪاڻ هو، نيٺ ان جنون استاد وشال وٽ اچي پهچايو استاد وٽان ڪافي ڪجهه پرايم هڪ ڏينهن شاعر دوست شيخ نديم ڀائو عجب شيخ سان ملاقات ڪرائي جنهن مون ۾ جنون جي انتها ڏسي ٻاجهه جو هٿ مٿي تي رکيو ڀائو عجب گهڻو ڪجهه سيکاريو اڄ آئون جهڙا به غزل لکي رهيو آهيان ان ۾ ان شخص جي وڏي محنت شامل آهي، ڀائو عجب جا اهي احسان آئون عمر ڀر نه لاهي سگهندس، شاعريءَ سان منهنجو پراڻو نه بلڪه ويجهڙ جو تعلق آ پر پوءِ به ايئن لڳندو اٿم ته سنگم جنمنجو آ ڄڻ آئون ازل کان شاعر آهيان.شاعريءَ جي راهه تي ڪنهن شاعرهه کي به ايترين مشڪلاتن سان مُنهن ڏيئڻو نه پيو هوندو شايد جيترين سان مونکي مُنهن ڏيئڻو پيو آهي. گهر ڀاتين جي خلاف هجڻ ۽ هر وقت ٽوڪجڻ ۽ ويجهو رهندڙ شاعر دوستن جو مونکي شاعر قبول نهڪرڻ جي باوجود ڀي مون ڪڏهن به حوصلو نه هاريو آ ۽ نه ئي پوئتي وک ڪا هٽائي آ. مون کي سمجهه ۾ اڄ تائين نه آيو آ ته مان ماڻهن کي ڪيئن سمجهايان تهشاعري منهنجو شوق نه پر منهنجيزندگي آ، ديوانگي آ، عاشقي آ، چاهت آ، محبوبا آ، همسفر آ، ڌرتين منجهه ڇانورا ۽ اونداهين منجهه سهائي آ.
شاعريءَ جا مون تي وڏا وڙ آهن جنهن هر قدم تي حوصلا ارپيا آهن
هي جنم ته ڇا اگر خدا ٻيو جنم به ڏنو ته ان ۾ به شاعر ٿيڻ پسند ڪندس.
اڄ منهنجي جيڪا به سڃاڻپ آهي اها صرف ۽ صرف شاعريءَ جي ڪري آ
مان ڪنهن وڏي شاعر ٿيڻ جي ڊوڙ ۾ بلڪل به نه آهيان بس منهنجي لئه اهو ئي وڏو اعزاز آ جو آئون شاعر سڏيو وڃان.
مونجيڪا به شاعري سرجي آ ان لئه ڪا دعوي' نه ٿو ڪيان ۽ نه ئي ڪنهن خوشفهيءَ ۾ آهيان 20 سالن جيعمر ۾ جيڪي ڪجهه ڀوڳيو اٿم اهو ئيشعرن ۾ سرجيو اٿم.آئون سنڌ جي اديب, ليکڪن, شاعر دوستن جو بي حد ٿورائتو آهيان جن هن مهل تائين ايترو پيار ڏنو آهي جنهن جي لائق آئون بلڪل به نه آهيان ۽ اميد ڪريان ٿو ته هواهڙو پيار ساري ڄمار ڏيندا رهندا.ميڊم رخسانه پريت جو آئون انتهائي شڪر گذار آهيان جنهن " هينئڙي منجهه هڳاءُ " جو اهڙو سهڻو بئڪ ٽائيٽل لکي مون ناچيز کي ايترو مانُ بخشيوسائين سائل پيرزادو جا به لک ٿورا جنهن پنهنجي قيمتي وقت مان وقت ڪڍي " هينئڙي منجهه هڳاءُ" جو اهڙو خوبصورت مهاڳ لکيو
۽ پنهنجي محبوب دوست غوث پيرزادو جا به لک احسان جنهن منهنجي ڪچي ڦڪي شاعريءَ تي هڪ سهڻو ۽ لونءَ ڪانڊاريندڙ تاثر لکيو. ۽" هينئڙي منجهه هڳاءُ " جو قدرتي نظارن جهڙو خوبصورت ۽ سندر ٽائيٽل ٺاهيندڙ سائين رضوان گل جا وڏا وڙاوهان پرين پيارن جي ڪومل هٿن تائين ڪتاب پهچائيندڙ سمبارا پبليڪيشن جي سرواڻ ساجد سنڌي جا لک ٿورا جنهن ڪتاب لائق نه هئڻ باوجود مونکي صاحبِ ڪتاب بڻايو آسنڌ جي برجستي شاعر سائين سعيد ميمڻ ۽نيئن ٽهيءَ جي خوبصورت شاعر ڀائو عجب شيخ جا به لک ٿورا جيڪي ڪتاب جي ساري مرحلن ۾هر پل ٻانهن ٻيلي رهيا۽ آخر ۾ مان پنهنجي مانڊيءَ جو پڻ ٿورائتو آهيان
جنهن ڪتاب ڇپرائڻ ۾ اهم ڪردار ادا ڪيو.
مخمور رضا
الله آباد لاڙڪاڻو