تنگ ها ڪيترا،
عشق جا پيچرا.
خواب ڏاڍو اڏيا،
پر نه اڀ تي پڳا.
لوڪ لئه شعر ها،
درد مون جي چٽيا.
ڏک اڏوهيءَ جيان،
جند کائي ويا.
ساهه مومل ڏنو،
رات راڻي بنا.
ويا پگهاري پٿر،
وقت جا حادثا.
تنهنجا! مخمور کي،
درد ڀي دادلا.
شاعري
هينئڙي منجهه هڳاءُ
هي ڪتاب ”هينئڙي منجهه هڳاءُ“ نئين ٽهيءَ جي خوبصورت شاعر مخمور رضا جي شاعريءَ جو پهريون مجموعو آهي. سائل پيرزادو لکي ٿو ”مخمور جي شاعريءَ جي آرسي به پنهنجي دور جي درد جا ڪيئي عڪس سانڍيون بيٺي آهي. مخمور جي شاعراڻي نگاهه ڏاڍي حُسناڪ آهي، هن وٽ شئن کي ڏسڻ، ۽ بيان ڪرڻ جو هڪ پنهنجو انداز آهي، جيڪو هن پنهنجي ننڍڙي شاعراڻي ڄمار ۾ حاصل ڪري ورتو آهي، اهو شايد هن جي جنون جو معجزو آهي.“
- 4.5/5.0
- 5435
- 776
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مخمور رضا
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- اداري پاران
- سنڌ سلامت پاران
- پنهنجي پاران
- مهاڳ : مورَ جي کَنڀ جهڙي شاعري....!
- مخمور رضا ۽ موهن جي دڙي جيڏي اداس شاعري
- شاعري
- قصيدو
- نوحو
- ڪجهه ته اڳتي وڌان تمنا آ
- پنهنجي نيڻن جو شعاءُ ڳولي ٿي
- وطن تان جان گهورڻ کان لنوائي جو، سو ڏوهي آ
- هوا ڪومل بدن تنهنجو! ڇُهي مخمورُ ٿي وئي آ
- ڪيڏا لاچار هون، ڳالهه سمجهن نه ٿا،
- بهارن اجاڙيو، خزائن نه هو،
- پنهنجي وچ ۾ جي فاصلا آهن،
- ڪونه سمجهي ٿي دل ڳهيلي آ،
- ڪانه بدلي تازگي گلدان جي،
- رهزنن کي اچو! ڀوءَ مان اڄ تڙيون،
- ڇو ۽ ڪنهن جي ڪاڻ اڃان آ؟
- ڪنهن ڏهاڙي هتان لڏي وڃبو،
- هڪڙي چهري ۾ سوين چهرا ڏٺا،
- لتن هيٺان ڪي گلَ چٿبا ڏسي تڪليف ٿيندي آ،
- اوندهه منجهه شعاءُ نه آ،
- شرابن کان توي گهڻو دور ٿياسين،
- خوابَ جي شهر ۾ رُلي ويا هن،
- نيڻ مرڪي جڏهن به کڻندين آن!
- خواب آهن دربدر،
- گلَ پتيون روز ٿيندي ڏسون ٿا اسان،
- جر تي سرهو واءُ رهي ٿو،
- جيءُ ڪنهن لئه جڏهن ديوانو هو،
- تو پڄاڻان زندگي غمگين آ
- شهر هن جو قريب پهتو آ
- سونهن سان سنڌ سان سچائي ڪر!
- مُدت کان مولا! تڙپن ٿا
- باهه پويان ۽ اڳيان گهري ندي آ،
- اک اک کي ڇُهي رهي آهي
- چنڊ جون چلوِلايون، ڪتيون ياد هن
- عشق هن سان جڏهن کان ڪيو آ رضا!
- مينهن، کنوڻ ۽ گاج گجي ٿي
- ظلم جو ڏونگر ڏاري وڃبو،
- فاصلن کان ڊڄي رهي آ دل
- هو جو چنچل اکين سان ڇُهي آ ويو
- بوند سنهڙي وسڻ لڳي آهي،
- راهه ۾ وکريل سوين ڪاوا هئا،
- تنگ ها ڪيترا،
- پدمڻيءَ کي ڇُهيو،
- سرمئي آسمانُ جيڏو آ،
- سنڌ جو سڏ ٻُڌِي نه ٿو ڪوئي،
- ڪيترو دوري ڏکائي پئي خدا!
- خوشبو، خوشبو واٽ سڄي آ،
- تنهنجون سارون به ڄڻ سُيون آهن،
- ڪو نه ٿڪيو هان پنڌ جاري آ
- وقت جي فرش تي ڪري عينڪ،
- جيءُ جهوري رهيو هڪ سدا خوف آ،
- روشنين کان اسان رٺل آهيون،
- تو! ڇُهيو جيئن دل-ڪلي مرڪي پئي،
- ديد سان ديد ڪا ملي آ اڄ،
- درد جو پنڌ نيٺ کٽڻو آ،
- وقت ڪيڏو حسين هوندو هو،
- سونهن، سينگار کان مٿي آهي،
- ڪيتري تڪليف ڏين ارمان ٿا،
- ٿي ويو ايترو ڇو ڊگهو وقت آ؟
- ڪنهن کي ڏيون هي وڃي دانهن سنسار ۾،
- ورقَ ماضيءَ جا ورائي دل پئي،
- اسان جا خواب رولاڪو رلن ڇو پيا اڃان تائين؟
- الفتن جي پٺيان روح روليو گهڻو،
- ڪين ڪجهه ڀي ڪڇڻ اسان ڄاڻيون،
- ٿيا ڪڏهن ڪم نه حوصلا پرور!
- تنگ جيون جي ڳلي ڪيڏي هئي،
- وقت سان مُنهن ڏيڻ ڏکيو آهي،
- چاهه مان مرڪي نهاري پدمڻي،
- خار يادن جا من ۾ چُڀن ٿا پيا،
- باغ، خوشبو، هوا ڪويتا آ،
- هر گهڙي هوءَ ڀاڪر ۾ رهندي هئي،
- چنڊ ۽ آسمان روئي ٿو،
- منهنجي نيڻن ۾ اڄ چهچٽو آ سکي!
- زلف ڇوڙيا سکيءَ ڊگها دلڪش،
- ضبط جو بند ٽٽي پيو آهي،
- عشق جي رنگ ۾ رنڱيل آهي،
- جيئن اونداهه ٿي، ٿي ٻرن ٿا بلب،
- هيلَ ڀي دل ڏکائي ڊسمبر! وئين،
- هينئڙي ۾ ڪير هي آيو هو؟
- اسانجي ٽڪر ۽ ڳڀا زندگي آ،
- هر قدم تي ٿو ٿاٻڙان،
- دل جي رڃ ۾ رلن پيا سپنا،
- گهاءُ اندر جا گهرا آهن،
- حسن جي شهر ۾ سڀ ڪجهه لُٽائي پاڻ آياسين،
- دل ٗمنافق اگر رکان هان مان،
- بي وڙن سان منهنجو ڪو رشتو نه آ،
- زندگي ڇا هي ڪو ته سمجهائي؟
- ڪيئن ڏسيان؟ ڪيترو، رات هو دير سان،
- ادا مخمورُ هر هن جي ڀلائڻ آءُ چاهيان ٿو،
- پيار وارا پيچرا ڪاڏي ويا؟
- من جي مورتي جي ٽٽندي آ،
- ڊوهُه ڊاهڻ لاءِ اڳتي پيرُ ڪر!
- پيو ٿو سانڍيون اچان يڪي تنهنجا!
- پيچرو هوءَ مٽڻ پئي چاهي،
- منهنجي لئه، تنهنجي! اکين ۾ پيار هو،
- عمر ڀر سپنن جا آلا نيڻ ها،
- هر پهر ۽ هر قدم تي ڪيترا،
- ٿي وڇوڙا ويا ملڻ کان اڳ،
- ننڊ جو ڏس نه ڪو پتو آهي،
- نگاهن ۾ لڪائين هان!
- پوتر نيڻ ٻئي تنهنجا! چمڻ لئه من اُٻهرو آ،
- آس جي مکڙي نه آ مهڪندي،
- گل مکڙين، پوپٽن جهڙا هئا،
- ياد جو ڪو گيت ڳائي روح ٿو،
- جيئن چنڊ لٿو هو ساگر ۾،
- مونکي ماضي جيان پڪاري ٿي،
- تبديلي نيٺ ته اچڻي آ
- ڪنهن تيز هوا جيئن گذري وڃ،
- اياز جاني جي نانءِ
- سمبارا پبليڪيشن جا شايع ٿيل ڪتاب
- ايندڙ ڪتاب
عشق جا پيچرا.
خواب ڏاڍو اڏيا،
پر نه اڀ تي پڳا.
لوڪ لئه شعر ها،
درد مون جي چٽيا.
ڏک اڏوهيءَ جيان،
جند کائي ويا.
ساهه مومل ڏنو،
رات راڻي بنا.
ويا پگهاري پٿر،
وقت جا حادثا.
تنهنجا! مخمور کي،
درد ڀي دادلا.