چنڊ ۽ آسمان روئي ٿو،
ڇو خدايا! جهان روئي ٿو؟
پير خالي جتيءَ کان، تن ميرو،
ٻارُ ڳوليندي نانُ روئي ٿو.
نوڪريءَ جي ڊُڪي، ڊُڪي پويان،
ديس جو هر جوان روئي ٿو.
غفلتن ۾ ڪري سڄي پنهنجي،
ڪو حياتي ذيان روئي ٿو.
ڪنهن جو ڀيلي پڪل فصل سارو،
هاڻي ڇا لاءِ سانُ روئي ٿو؟
پنهنجا مخمور! ساري وارث اڄ،
خالي خالي مڪان روئي ٿو.