راهه ۾ وکريل سوين ڪاوا هئا،
۽ اسان جا پير ڀي ننگا هئا،
منهنجي پيرن جي هئا هيٺان ڪنڊا،
تنهنجي! قدمن ۾ مگر تارا هئا.
کيچلايون ڪيتريون هئاسين ڪندا،
جُوانُ هي دل جا جڏهن جذبا هئا.
مون ٿي ڄاتو انب جان جن کي مٺو،
ٽوهه جان ليڪن اُهي ڪوڙا هئا.
ان وڃان هان ڏينهن مان جيڪر مري،
ٿيا جڏهن دل جا قتل سپنا هئا.
روز چپ شدت سان هئي چمندي سکي!
ڪيترا دلڪش اُهي لمحا هئا.