تنهنجون سارون به ڄڻ سُيون آهن،
ٽنبجي روح ۾ پيون آهن.
دل دکيءَ جون سڀئي صدائون ٿي،
گم پولار ۾ ويون آهن.
اُڀ تي رقص ۾ هوائون ۽،
هيٺ جهومي رهيون ڪليون آهن.
ڇو ازل کان وٺي زنجيرن ۾؟
سوچون جڪڙي اسان رکيون آهن؟
هڪ پٿر جي مجسمي ۾ تو!
ڇو؟ اميدون رکيون وڏيون آهن.
جيڪي احساس کان هجن پرتي،
ڪهڙي ڪم جون سي زندگيون آهن.