زندگي ڇا هي ڪو ته سمجهائي؟
هيءَ اولجهن اسان جي سلجهائي.
گندي پاڻيءَ جي گٽر ۾ ڄاول،
ٻار ڇو آ ويو ڪو اڇلائي؟
ظلم مظلوم سان آ ٿيو ڏاڍو،
روڊ تي خون پيل ٿو ڳالهائي.
تنهنجي يادن جي اڄ ڀي سمبارا،
ڇير من ۾ پئي ٿي ڇمڪائي.
مرض اُتري وڃن هان منهنجا سڀ،
صرف سيني سان هوءَ هان لائي.
ڪوششون ڪيتريون ڪيون تو بعد!
پر سگهيس من ڪٿي نه بهلائي.
پنهنجي "مخمور"! دل جي سپنن جا،
لاش ٿڪجي پيو هان دفنائي.