وقت جي فرش تي ڪري عينڪ،
ڀروسي جي پئي ٽٽي عينڪ
تو کي ساريندي او سڄڻ سائين!
مونسان هئي رات ڀي رني عينڪ.
ڪيئن؟ ميسيج مان پڙهان هن جا،
گهر جو آيو هان مان ڀُلي عينڪ.
ڪيڏي اهميت ٿي سا رکي مون لئه،
تو جا! تحفي ۾ آ ڏني عينڪ.
کير جهڙي سفيد چهري تي،
ڪيڏي سندر لڳي پئي عينڪ.
مون تلا شي گهڻي زماني ۾،
ماڻهپي جي نه پر ملي عينڪ.
روهڙي شهر مان ننڍي هوندي،
بابا هڪ هئي ڏني وٺي عينڪ.