ورقَ ماضيءَ جا ورائي دل پئي،
دردَ کي ننڊ مان جڳائي دل پئي.
ڪيتريون سپنن جون تصويرون سندر،
روز نيڻ ۾ سجائي دل پئي.
باز چاهت کان اچي ئي ڪانه ٿي،
روز توڙي چوٽ کائي دل پئي.
هڪ ته هي سوڙهيون ڳليون ۽ ٻيو وري،
حوصلو ڇو اڄ وڃائي دل پئي.؟
ڪنهن جي اکڙين جي قفس ۾ پاڻ کي،
ڇو؟ پکيءَ وانگي ڦسائي دل پئي.
تو پڄاڻان! مئي سوا ڄاڻي خدا،
هر قدم تي لڙکڙائي دل پئي.
جيئن جتن لئه ها سسئيءَ جهاڳيا جبل،
عشق ۾ ايئن ئي رلائي دل پئي.
توسوا مخمورَ! هيکل سمنڊ تي،
شام دردن سان ملهائي دل پئي.