ڪونه سمجهي ٿي دل ڳهيلي آ،
زندگاني به ڄڻ پهيلي آ.
جس دلڙيءَ کي آ ازل کان جا،
حالتن سان وڙهي اڪيلي آ.
ٿي اچي آٿتون ڏئي ڪيڏيون،
ساهه جي سار ڄڻ سهيلي آ.
هي جيئي جيءُ صرف تو لئه ٿو،
تو نه ڄاتو ڪڏهن ڇو ٻيلي! آ.؟
ڪاش ان کي ملي سزا جيڪر،
پيار جي پوک جنهن به ڀيلي آ.
تنهنجي! ايندا قريب پنڇي ڇو؟
تو ته هٿ ۾ کنئي گليلي آ.
ياد مخمور کي اڃان تائين،
تنهنجي! هر هڪ ادا هٺيلي آ.