ڪانه بدلي تازگي گلدان جي،
سوچ مٽجي وئي مگر انسان جي،
ڪيترا نقصان وئي آهي ڪري،
يا خدا! هڪڙي گهڙي طوفان جي.
رات لوڙي ڪو مري مفلس ويو،
سئينَ هڻندي درد جي درمان جي.
بس نه لفظن جي رڳو ڀرجي سگهي،
باقي ڀرجي چوٽ وئي هر ڪان جي.
نيڻ ڀرجي ويا، اندر تڙپڻ لڳو،
ڳالهه ڇيڙي ڪنهن جڏهن زندان جي.
نيٺ لائيندي او *رهبر! رنگ ڪي،
رائگان محنت نه ويندي *خان جي.
حالتن بيحس مروڙي آ ڇڏي،
ڇو ڳچي مخمور جي ارمان جي؟
* رهبر: سائين جي ايم سيد.
* خان: بشير خان