ڪوريا ۾ يا عليءَ جو نعرو
اسان جي لاءِ هڪ الڳ ڊگهو هال مخصوص هو. هر ڪو پنهنجي جاءِ تي جڏهن ويهي رهيو ته ڊپٽي ميئر سان تعارف جو سلسلو شروع ٿيو ۽ ڪجهه مختصر تقريرون ڪيون ويون. ڊپٽي ميئر ۾ هتان جي همراهن وانگر ڦُون ڦان ڪانه هئي. ڏاڍو بي تڪلف ماڻهو هو ۽ سچ ته جيڪڏهن نه ٻڌائن ها ته اسان کي خبر به ڪانه پوي ها ته اهو ڪو ڊپٽي ميئر آهي ڇوته هو نه ڪنهن پوليس پهري ۾ آيو ۽ نه ئي هن جي اچڻ تي ٻين گراهڪن کي هٽايو ويو.
ٿوري دير ۾ ئي خواتين ويٽريسن ٽيبلن تي کاڌا رکڻ شروع ڪيا ته منهنجي دل سست ٿيڻ لڳي. بُک به ڏاڍي لڳي هئي جو منجهند جو ٻُڌ پروهت وٽ اوٻاريل چانورن جا ٻه ٽي گرهه کاڌل هئا. کاڌي شروع ڪرڻ کان اڳ ڪوريا جو روايتي بيئر ۽ وهسڪي پيش ڪيا ويا. ماحول کي وڌيڪ بي تڪلف بنائڻ ۽ مزو وٺڻ لاءِ اسان جي ايسوسيئيشن جي صدر اعلان ڪيو ته پهريون پيگ ڊپٽي ميئر جي مانَ ۾ پيئبو ۽ هر ملڪ مان آيل مهمان پنهنجي ملڪي روايت موجب وڏي واڪي اهو جملو چئي ٻڌائيندو. هر ٻاهرين مهمان ايئن ڪيو. جڏهن منهنجو وارو آيو ته سوچ ۾ پئجي ويس. ڪجهه سمجهه ۾ نه آيو سو يا علي جو نعرو هنيم. نعرو هڻڻ جي دير هئي سڀني موجود ماڻهن وڏي آواز ۽ هڪ آواز ٿي يا علي يا علي جا نعرا هڻڻ شروع ڪيا. حضرت علي وڏي هستي آهي جنهن کي هن موقعي سان نٿو ملائي سگهجي. ممڪن آهي ته اهو غلط عمل هجي پر اُن مهل اِن نعري ئي مدد ڏني ۽ دل به مطمئن ٿي ته ڪوريا ۾ علي سائينءَ جو نعرو ته هڻي آيس.
ڊنر کانپوءِ وري واپس مانهاءِ اِن ڏانهن روانگي ٿي. رات جو جڏهن ڏهين وڳي ڌاري اتي پهتاسين ته خيال آيو ته نيٽ تي اِي ميل چيڪ ڪري وٺان. حيرت ٿي ته نيٽ جي اسپيڊ تمام گهڻي هئي. سنڌ جي ٻهراڙين وانگر نه جتي نيٽ کولي ڪلاڪ انتظار ۾ ويهڻو پوندو آهي. ڪراچيءَ مان آفيس وارن جي ميل هئي ته پنهنجي گهر رابطو ڪريان جيڪي ايترن ڏينهن کان ڪو اطلاع نه ملڻ ڪري پريشان هئا. پنهنجي وڏي پٽ راهل جي به ميل اي ميل هئي. پٽ کي ميل ڪري تسلي ڏئي وڃي ڪمري تي ليٽيس. اُن مهل ننڍي پٽ روهيل جو سوچيم جيڪو منهنجي هر سفر مهل ضد ڪندو آهي ته هو به هلندو. ڪوريا جو ٻڌي به هو ضد ڪري بيٺو هو ته هن ڀيري مونکي اڪيلو وڃڻ نه ڏيندو. سندن ماءُ جي ڪهڙي ڳالهه ڪجي، اها ته منهنجي صحافتي زندگيءَ کان چٽيءَ طرح نه رڳو واقف پر عادي ٿي چڪي آهي، ملڪ اندر ڪو سفر هجي يا ملڪ کان ٻاهر، آفيس لاءِ سوير روانو ٿيڻو هجي يا اڌ رات جو واپسي ٿئي، تيار ڪري روانو ڪرڻ ۽ پوءِ واپسيءَ جو انتظار ڪرڻ سندس معمول رهيو آهي. ملڪ اندر سفر دوران ته فون تي رابطو رکندو رهيو آهيان پر ٻاهرين ملڪ مان سواءِ سريلنڪا جي مون ڪڏهن به کين فون ڪانه ڪئي. ايتري قدر جو 1990 ۾ پندرهن ڏينهن ڪابل ۽ دهليءَ ۾ هيس ته به گهر وارن سان ڪو رابطو ڪونه رکيم. ڪنهن زماني ۾ پاڪستاني اداڪار حنيف جو قصو پڙهيو هئم ته هو جڏهن فلم جي شُوٽنگ لاءِ پرڏيهه ويل هو ته اُتان زال کي خط لکندو رهندو هو، پر زالس ڪڏهن به خط جو جواب نه ڏنس. واپسيءَ تي حنيف زال کي ڏوراپو ڏنو ته زالس سڀ خط کڻي آڏو رکيس جن مان ڪنهن ۾ به هن پنهنجي ايڊريس نه لکي هئي جنهن تي هوءَ جوابي خط موڪلي.
*