سفرناما

سفر ڪهاڻيون

هن ڪتاب ۾ پنجن ملڪن ڏکڻ ڪوريا، افغانستان، مالديپ، نيپال ۽ ڪمبوڊيا جا ڇهه سفرناما شامل آهن، افغانستان جا ٻه سفرناما، پهريون سوشلسٽ افغانستان جو ۽ ٻيو هاڻوڪي افغانستان جو آهي، ٻنهي سفرنامن جي وچ ۾ 21 سالن جي وٿي آهي ۽ ٻئي سفرناما افغانستان جا ٻه ڌار ڌار روپ ڏيکارين ٿا.
  • 4.5/5.0
  • 3030
  • 816
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نصير اعجاز
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سفر ڪهاڻيون

هوائي اڏي لاءِ الڳ ٻَيٽ

رات جو سوا هڪ وڳي ڌاري جهاز مالَي هوائي اڏي تي لٿو، لينڊنگ مهل رات هجڻ جي باوجود هوائي اڏي جي روشنين ۾ سمنڊ جو پاڻي ڏسڻ ۾ آيو ٿي، جهاز جيئن ئي هيٺ ٿيندو ٿي ويو ته ايئن پئي لڳو ڄڻ جهاز پاڻيءَ تي لهڻ وارو هجي، وري جڏهن جهاز جا ڦيٿا زمين سان لڳڻ وارا هئا ته خبر پئي ته سمنڊ جو پاڻي خشڪيءَ کان ٻه يا ٽي فُٽ هيٺ هو، ٽرمينل بلڊنگ عام رواجي هئي جيئن ڪنهن غريب ملڪ جي ٿي سگهي ٿي، جهاز مان لهي ٽرمينل بلڊنگ اندر گهڙيس ته اميگريشن جي ڪاررواين لاءِ ترسڻو پيو جو مون کان اڳ هڪ ٻه ماڻهو بيٺل هئا، خبر پئي ته اُنهن ۾ هڪ اسلام آباد مان اين جي او جو مختيار ۽ نيپال جو هڪ همراهه هيو. اميگريشن وارن کي جيئن ئي خبر پئي ته اسان سرڪاري مهمان آهيون ته بنا دير جي سڀ ڪارروايون پوريون ڪري وڏي عزت سان ٻاهر تائين ڇڏڻ آيا جتي وري ميزبانن ڪجهه ڇوڪرين کي اسان جي آڌر ڀاءُ لاءِ موڪليو هو. مالديپ جي ويزا لاءِ ڪا وڏي ڀڄ ڊُڪ ڪرڻي ڪانه ٿي پوي، بس ٽڪيٽ وٺي جهاز ۾ چڙهي پوڻو آهي، هوائي اڏي تي توهان کي ويزا جو ٺپو هڻي ڏئي ڇڏيندا جيئن نيپال ۽ سريلنڪا ۾ آهي.
ميزبان ڇوڪريون اسان کي وٺي اڳتي هليون ته سامهون هلڪي روشنيءَ ۾ پارڪنگ ايريا ڏسڻ ۾ آئي جتي ڪوسٽر بيٺل محسوس ٿيا پر ويجهو وڃڻ تي خبر پئي ته اِهي لانچون Feries هيون جن ۾ سوار ٿي اسان کي مالَي وڃڻو هو، ميزبان ڇوڪرين ٻُڌايو ته هوائي اڏو هڪ الڳ ٻيٽ تي آهي، بلڪه اهو ٻيٽ ئي مڪمل طور هوائي اڏو آهي، مان حيران هئس جو هر پاسي سمنڊ هو ۽ ٻيٽ به ڪو وڏو ڪونه هو، اهڙي هنڌ جهاز جو لهڻ جوکم جو ڪم هو، مالديپ مان موٽي مون YouTube تي اهڙي وڊيو ڳولي ڏٺي جنهن ۾ جهاز جي ڪاڪپٽ مان جهاز جي لينڊنگ، سمورو هوائي اڏو، مڪمل ٻيٽ ۽ آسپاس سمنڊ جو واضح منظر ڏيکاريل هو،
اسان لانچ ۾ سوار ٿي مالَي روانا ٿياسين ۽ اٽڪل پندرهن وِيهه منٽن جي سفر کانپوءِ لانچ اچي مالَي جي ڪنڌيءَ سان لڳي، رات جي وقت آسپاس جي ٻيٽن تي ٻرندڙ روشنيون جرڪي رهيون هيون پر سواءِ روشنين جي ڪجهه نظر نٿي آيو، مالَي جي ويجهو پهچڻ تي به اکين دوکو کاڌو هو ڇو ته لڳو ٿي ته پبلڪ ٽرانسپورٽ واريون بسون قطار ۾ بيهاريون ويون آهن، پر ويجهو پهچڻ تي اهي به لانچون Feries ئي نڪتيون، لانچ مان نڪري جيٽيءَ تي قدم رکيوسين ته ڀرسان ئي روڊ هو جتي ڪجهه ڪارون بيٺل هيون، سڀني اهو ئي سمجهيو ته هاڻي ڪارُن ۾ سوار ٿي اڳتي سفر ڪبو پر منزل ويجهي ئي هئي ۽ رُڳو گهٽي پار ڪرڻ جي دير هئي، گهٽيءَ جي ڪُنڊ تي 9 ماڙ مُوڪر Mookar هوٽل ۾ اسان جي لاءِ ڪمرا مخصوص ٿيل هئا.