سفرناما

سفر ڪهاڻيون

هن ڪتاب ۾ پنجن ملڪن ڏکڻ ڪوريا، افغانستان، مالديپ، نيپال ۽ ڪمبوڊيا جا ڇهه سفرناما شامل آهن، افغانستان جا ٻه سفرناما، پهريون سوشلسٽ افغانستان جو ۽ ٻيو هاڻوڪي افغانستان جو آهي، ٻنهي سفرنامن جي وچ ۾ 21 سالن جي وٿي آهي ۽ ٻئي سفرناما افغانستان جا ٻه ڌار ڌار روپ ڏيکارين ٿا.
  • 4.5/5.0
  • 3030
  • 816
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نصير اعجاز
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سفر ڪهاڻيون

ٿُوم جي استعمال جونئون تجربو

جبل جي مٿانهينءَ تان سمنڊ جي مست ڇولين کي ڏسندي هاڻي اسان جو قافلو شهر ڏانهن روانو ٿيو جتي ليمپ Lamp ريسٽورنٽ ۾ لنچ جو انتظام هو. هڪ ئي ڪُٽنب جون ٻه ٽي عورتون هي ريسٽورنٽ هلائينديون آهن . روايتي نموني سان مختلف ڪمرن ۾ فرشي نشست هئي. هر شئي سليقي سان رکيل ۽ صفائي ايتري جو پنهنجي ديس جي هوٽلن جو حال ياد ڪري احساسِ ڪمتري پئي محسوس ٿي. هتي به اسان ڪُشنن تي آمهون سامهون ويٺاسين ۽ وچ ۾ ننڍن پاوَن واريون ميزون هيون جن جي وچ ۾ وري گئس جا چُلها لڳل هئا. اسان جي ويهڻ شرط مايون سرگرم ٿي ويون ۽ مختلف کاڌا ميزن تي رکڻ شروع ڪيائون. مان هر کاڌي کي ڏسندو رهيس. سوچيم ته هي به شايد لوُمڙي ۽ ٻَگهه پکيءَ واري دعوت آهي جنهن ۾ ميزبان کائيندو رهندو ۽ مهمان بکيو ئي رهندو، پر ان مهل پيٽ ۾ ساهه پيو جڏهن پٽاٽي جون ٽڪيون آيون. سوچيم ته گهٽ ۾گهٽ هڪ شئي ته کائڻ جهڙي آئي. ڀر وارن ٻين ساٿين پنهنجي حصي جون به ٽڪيون مونکي ڏنيون جو مان ٻي ڪنهن شئي کي هٿ ئي ڪونه پي وڌو. ان وچ ۾ عورتن گئس جا چُلها ٻاريا ۽ اُنهن تي رکيل فرائنگ پين ۾ گوشت جا ٽڪرا رکنديون ويون. گوشت سان گڏ هنن ٿُوم جون وڏيون ڳڙيون به رکيون ۽ گوشت کي اُٿلائڻ لاءِ چمٽا به ڏئي ويون. مون کي پڪ هئي ته اهو پورڪ يعني سوئر جو گوشت هوندو پر عورتن ۽ ٻين سڀني پڪ ڏني ته اهو بيف آهي ۽ هتان جي روايتي طريقي موجب پاڻ پچائي گرم گرم کائڻو آهي. منهنجا ته مزا ٿي ويا. ڪوريا جي روايتي بيئر Cass ۽ وائين Sojo سان گوشت جا ٽڪرا هلندا رهيا. زندگيءَ جو هڪ نئون تجربو اهو ٿيو ته ٿُوم جي ڳڙين کي گرمائش تي ڳرندي ڏٺم ۽ ان مان نڪرندڙ سڻڀ کاڌي جي تيل جو ڪم ٿي ڏنو. هيءَ يادگار لنچ هئي جنهن ۾ ڀوڳ چرچا، نچڻ ڳائڻ ٿيندو رهيو. چون ٿا ته ڪوريائي عورتون کاڌي ۾ ٿُوم جو استعمال تمام گهڻو ڪن ٿيون.
جيئن ته هتان سيئول روانو ٿيڻو هو ۽ پنڌ پري هو تنهنڪري نه چاهيندي به روانا ٿياسين. ڪافي دير ته سامونڊي شاهراهه رستي سفر ٿيندو رهيو جنهن دوران ڪوچ ۾ به چرچا ڀوڳ ۽ نچڻ ڳائڻ ٿيندو رهيو. اها رات منهنجي واپسيءَ جي هئي جو ٻارهين وڳي فلائيٽ جو وقت هو. ٻين ٻاهرين دوستن جي واپسي صبح جو هئي. پروگرام موجب سيئول ۾ الوداعي ڊنر رکيل هئي پر دير ٿيڻ جي ڪري اها ملتوي ڪري واٽ تي شاهراه تي هڪ ريسٽورنٽ ۾ هلڪو ڦلڪو کاڌو کائي سيئول روانا ٿياسين جتي پوري نائين وڳي رات جو پهتاسين. هوائي اڏي تي پهچڻ ۾ فقط هڪ ڪلاڪ هو ڇوته انٽرنيشنل فلائيٽ لاءِ ٻه ڪلاڪ اڳ پهچڻو هوندو آهي ۽ بس جو انتظار ڪرڻ جو مطلب هو فلائيٽ وڃائڻ تنهنڪري ميزبان تنظيم جو صدر مونکي پنهجي ڪار ۾ کڻي ايئرپورٽ روانو ٿيو جيڪو هڪ سئو ڪلوميٽر پري هو.
*