موٽرسائيڪل سوار ڇوڪريون
سُوامڀُو مندر مان موٽندي ٽيڪسي ڊرائيور سان ڪافي ڪچهري ٿي جنهن ٻُڌايو ته هتان جو عورتون ۽ نوجوان ڇوڪريون به نوڪري ڪن ٿيون. اهي اڪثر دُڪانن ۽ آفيسن ۾ ڪم ڪن ٿيون تنهنڪري اهي پاڻ اسڪوٽر هلائي ڊيوٽيءَ تي وڃن. پگهارون ايتريون گهڻيون ڪونهن پر اهي پنهنجو خرچ ته ڪڍي وٺن ٿيون. دُڪانن يا ننڍين آفيسن ۾ ڇوڪرين جون پگهارون ٽن هزارن کان ڏهه هزار رُپين تائين ٿين. موٽرسائيڪلن جي رش تي هن ٻُڌايو ته بئنڪون ۽ ٻيا مالياتي ادارا ليزنگ ڪن ٿا جنهنڪري هتي هر ماڻهو قرض تي اسڪوٽر ۽ ٻيون گاڏيون وٺي ٿو. بلڪل پاڪستان وانگر صورتحال آهي جتي هر ماڻهوءَ پاڻ کي بئنڪن ۽ ليزنگ ڪمپنين وٽ گروي رکي گاڏي ورتي آهي.
نيپال ۾ گاڏيون ڪونه ٺهن تنهنڪري اهي انڊيا مان اچن ٿيون. هتي هر گاڏي ڏسي انڊين ڪمپنيءَ جو نالو پڙهي سگهجي ٿو. ڊرائيور ڪرشنا ٻڌايو ته موٽرسائيڪلن جي قيمت اڳي نوي يا پنجانوي هزار رُپيا هئي پر هاڻي اهي مهانگيون ٿي ويون آهن ۽ سوا لک رُپين تائين قيمت وڃي پهتي آهي.
هتي مون ڪجهه موٽرسائيڪل سوارن کي پاڪستانين وانگر ڊرائيونگ ڪندي ڏٺو، هنن لاءِ ڄڻ ته ڪوبه قائدو قانون ڪونه هو.
*