جيئن ڏٺو مون
عاشقن جا پنهنجا روپ ۽ مزاج هوندا آهن، شاعرن جا به تيئن پنهنجا روپ ۽ مزاج ٿين ٿا. اهڙومزاج ۽ روپ رکندڙ ”اويس قرني“ به عاشقاڻي طبيعت وارو شاعر آهي. سندس شاعري پنهنجي منفرد مزاج واري سرجيل آهي، هروڀرو ٻين ڄَٽَنِ شاعرن وانگر ٽانڊن تي ماتم ڪرڻ جو به حيراڪ نه آهي.
سادڙن سولڙن لفظن ۾ پنهنجي شاعري ۾ محبوب سان محبت ۾ مخاطب ٿيندو رهيو آهي. محبت جو اظهار اهڙي حسناڪي واري انداز سان ڪيو آهي. جيئن ڪو عاشق پنهنجي مَن گهرئي معشوق جي سامهون ويٺو هجي ۽ ان جي هر اَدا تي موهجي قربان ٿيندو هجي.
هونءَ به ته هر هڪ شاعر جا پنهنجا گهيڙ ۽ گس، لاڙا هوندا آهن. ”اويس قرني“ به انهن گهيڙن ۽ گسن تان ضرور گذريو آهي تنهنڪري سندس شاعري ۾ به پنهنجا لاڙا ۽ ترڪيبون نمايان نظر اچن ٿيون.
هن وٽ درد آهي تنهنڪري ٻئي جي درد کي محسوس ڪري وٺي ٿو. هن وٽ پيار آهي تنهنڪري ڌرتي جي سونهن کي پيار مان پَسي ٿو. هن وٽ سادگي آهي تنهنڪري سادڙن سٺن دوستن سان دوستيءَ جو ناتو نڀائي ٿو. هُنَ وٽ انسانيت آهي تنهنڪري هر آدميءَ جواحترام ڪري ٿو. هن وٽ شعور آهي تنهنڪري پنهنجي حال آهر شاعري سَرجي ٿو. هي اهلِ عِلم آهي تنهنڪري هر ادبي محفل ۾ اڳيان اڳيان نظر ايندو آهي.
اهي سڀئي خوبيون سندس شخصيت کي نکارن ٿيون ان ڪري ئي اويس قرني ”اويس قرني آهي“
ڪامل امداد جتوئي
لاڙڪاڻو