توريءَ منهنجي ڪين سري ڙي ساجن،
آءُ مون وٽ پنهنجا پير ڀري ڙي ساجن.
ڇو ٿو مون کان دور، رهين او! پرين،
دل ٿي تو لئه هاءِ مري ڙي ساجن.
توکي ڏسڻ لئه اکڙيون آتيون هِن،
من ڪا تنهنجي واڳ وري ڙي ساجن.
ٿيا نيڻ به تو لئه مستا نه هِن منهنجا پرين،
اَچُ پير ڀري، ٿي نه تون پري ڙي ساجن.
سهڻن گفتن سان گلاب ڇڻيو پون ٿا،
پيارن چپڙن جو ٻڌي آواز، دل ٺري ڙي ساجن.
آءُ ته توکي پنهنجي دل جو مزمان ڪيان مان،
دل جي آڳر تي پنهنجا قدم رک هري ڙي ساجن.
هڪ وار هلي آ، پاڻهي پو تون ايندين،
”قرنيءَ“ سان ڏس پيار ڪري ڙي ساجن.