ڏات جي ديوي آئي اڱڻ تي سهڻو روپ ڌري،
من ۾ ٿيا خوشين جا ڇمڪار، ڇم ڇم ڌوم متي.
منهنجي دل جي ڌرتي سڪي ٺوٺ ٿي وئي،
هيون هن جون هر دم سارون چاهت چيٽ ڪَتي.
مَنُ وسواسي منهنجو اندر ۾ پيو هر هر ڳائي راڳ،
پراوا پنهنجا اوپرا دل اندر ڪيڏو روڳ رتي.
ڏونگر جهڙا ماڻهو ڏونگر سندن سينا آهن بي احساس،
پيرن هيٺان چيڀاٽي ڇڏيائون، منهنجي پريت ستي.
ٻي ڪا به شيءِ ڀڄي پوي ته ڳنڍڻ سولو ڪم آهي،
ٽٽي جي پوي دل ته اُن کي ڳنڍي يار ڪين چتي.
شل رب ڪري منهنجي خوابن جو سانڀاهي سنسار،
هن معاشري جي صورت اهڙي خراب آ، بدتر ڪوڙو تي.
مان جا آهي راهه وتي ۽ ماڳ ملڻو به حسين آ،
ڏسو هن دنيا جا ڍنگ، سا ظلم ڪري چڪڻ ۾ گتي.
خوش آهن ڪارون، هامان، شداد ۽ فرعون پارا موذي،
ڪين ڏين ٿا مسڪينن کي اُهي مال جي ڪا، پَتي.
نيٺ ته عرض اگهندو مون جهڙي مسڪين جو اويس،
قرني منهنجي ناهي هاڻي هتي جانِ يار سستي.