تو سِوا چڪڻ آهي زندگي،
تو بن روئڻ آهي، زندگي.
ڇو ڇڏي مون کي وئين هيڪلو،
سُورن سَهڻ آهي زندگي.
تو لئه ڪيتريون مون ڪاسنيون ڪٽيون،
باههِ تي نَچڻ آهي زندگي.
ڪڏهن ايندين مون وٽ آخر،
روئي ته ويهڻ آهي زندگي.
مون کي عشق جي ڦاسايو ڦندن ۾،
مرڪي مرڻ آهي، زندگي.
عشق آڙاهه آ ڪير نه بچندو،
آڙاهه ۾ سڙڻ آهي زندگي.
وَٺُ سبق دودي کان دليريءَ جو،
سنڌ لئه وڙهڻ آهي زندگي.
هِت پيار جا سَڀُ ماري ٿَئي،
تن کان بچڻ آهي زندگي.
پنهنجا نِير تون پِي وَڃُ هاڻي،
يارن سان مُرڪڻ آهي زندگي.
اَچي هو جڏهن اڱڻ تي تنهنجي،
پيار جي آجيان ڪرڻ آهي زندگي.
ويهاري پرينءَ کي پَلنگ تي مان،
حال احوالن جو پڇڻ آهي زندگي.
پيار پنهنجي پرين کان گهرجي،
پرينءَ کان پيار گهرڻ آهي زندگي.
ڪڏهن ايندين تون ”قرني“ وَٽ،
”درد جي ڌٻڻ آهي زندگي.“