سهڻو جي اچي اڱڻ سرهاڻ ڇو نه ڪجي،
سڄڻ جي سونهن جي واکاڻ ڇو نه ڪجي.
هو ايندو ته دل منهنجي مهڪي پوندي،
پوءِ خوشين ڀريو اهو مانڊاڻ ڇو نه ڪجي.
پرين پنهنجي جي خدمت خود پاڻ ڇو نه ڪجي،
هُن جي راهن تي يار آلاڻ ڇو نه ڪجي.
هُن جي ايندي ئي سارو گهر چمڪي پوندو،
سڄڻ جي اچڻ جي خوشيءَ ۾ لالاڻ ڇو نه ڪجي.
جي گهرائي محبوب پاڻ ڏانهن ته پوءِ،
پنهنجي پيارن ڏانهن وڃڻ وراڻ ڇو نه ڪجي.
پرينءَ جي خوشيءَ ۾ سدائين، ڇو نه،
پنهنجي لانڍي ۽ گهٽيءَ ۾ چانڊاڻ ڇو نه ڪجي.
اويس ”قرني“ سڄڻ جي لاءِ دل صاف رک تون،
ختم اُها پُراڻي بغض سندي ميراڻ ڇو نه ڪجي.