هو ڏس درياهه جا ڪيڏا نه سهڻا ڪنارا ٿا لڳن،
پوءِ به اسان جا ڏِس، هي مارو سارا اُڃارا ٿا لڳن.
ڏسو هي ماڻهو ڪيڏا نه مضبوط آهن مگر پوءِ ڀي،
مضبوط هوندي زماني ۾ ڏاڍا بي سهارا ٿا لڳن.
بيٺو هان مان هن چئو واٽي، اڪيلو لُک ۾ پر،
ڀانيان ٿو ته سڄڻن جا چارا، مون کي امرت ڌارا ٿا لڳن.
نيٺ ته اچي نڪتو مون وٽ منهنجو پرين،
پرينءَ جا مونکي اِهي ڊگها وارڪارا، پيارا ٿا لڳن.
وتن ٿا پيرو کنيون منهنجا اِهي رقيب سارا،
اهي شيطان ٿا مونکي سُجهن، شرارتي شرارا ٿا لڳن.
جڏهن به تون منهنجي سامهون هوندو آهين،
مون کي دنيا جا هي سڀ سهڻا سٺا نظارا ٿا لڳن.
اَچُ ”اويس“ ته لِڪو ٻئي ڪنهن اوٽ ۾ اَڄُ زماني کان،
اسان جي پيار جا ويري، اَڄُ اسان لئه مارا ٿا لڳن.