توکي وِساري وِساري ڪيئن ڇڏيان،
تو چيو وِساري ڇڏ مان ڪيئن مڃان.
هَر مُند ۾ نيڻ آلا آهن تنهنجي ڪري،
تنهنجي گهر جون تنگ گهٽيون مان ڪيئن اَچان.
هن ڏکن واري جهان ۾ منهنجا سڄڻ،
توکي ڪِٿان ڳوليان ۽ ڪِٿان لهان.
تنهنجي مَست نيڻن جو شراب مَست آ،
اِهو پيار ته مان جهومان ۽ نچان.
تنهنجي انگڙاين تان دل قربان آهي،
مان توکي پَسان تنهنجا لب چمان.
هر وقت توکي لڳل نقاب آهي،
ڏس توکي ڀلا مان ڪيئن ڏسان.
ڌرتتيءَ جو تو لئه رُلندو رهان ٿو،
”اويس“ برهه جي باهه مان ڪيئن بچان.