مان ته حسينن جو غلام آهيان ۽ دل محبت واري،
جئين موسم بهاري ۽ هوندي رُت بهاري آ.
مون کي ڇڏي نه وَڃ منهنجي پاڙي مان لڏي نه وڃ،
ڪيان پيو ديدار تنهنجو، مون دل پنهنجي ٺاري آ.
ڏک وڏا نه ڏي مون کي منهنجا سهڻا صنم،
منهنجي دل دردن ڳاري آ ۽ سورن ماري آ.
نه گهُم ڪارا ويس پائي تون ماڻهو ماريندين،
ڦاسايُئي ڦندن ۾ مونکي تنهنجي هاڪ چوڌاري آ.
تنهنجي ڪري جڳ سان ڪندو جهيڙا جهٽا آهيان،
ڪيان پيو مان ياد توکي پر تو منهنجي محبت وساري آ.
ترسي پَوءُ مون وٽ سڄڻ، ڏينهن ٺاري وڃ تون،
ڏکيو آهي رستو مٿان، تَتل ڪوسي واري آ.
ڪرايو ديدار آ، هُن، منهنجي اکڙين کي پنهنجو،
ائين منهنجي زندگي پاڻ ئي پاڻ هن سنواري آ.
مون کي دردن تپائي تپائي، ساهه ڪيو آ سوگهو،
اچي ٻيڙي دردن واري، پاڻ پرين اَڄُ تاري آ.