اسان جي پيار جا هوڪا، جت ڪٿ هُليا هِن،
اسان جي پيار جا رستا پيا کُليا هِن.
ڏسي پيار اسان جي جا سارا رستا،
ساڙ سڙيا ماڻهو ڏاڍا سڙيا هِن.
صبوح ۽ سانجهي ساڻ هوندا هُون ٻئي،
پوءِ ڀي پنهنجا نيڻ، ڪين پَليا هِن.
اڄ ديدار تنهنجو ڪو نه ٿيو آ، مون کي،
الائي ڪهڙا وِسوسا وهم دل ۾ اُٿيا هِن.
پنهنجي هِن پيار خاطر اسان ٻنهي هِتي،
آمهون سامهون پنهنجا گهرڙا اڏيا هِن.
جڏهن کيڻن ٿو نيڻ خُمار منجهان تون،
مون جهڙا مسڪين ڪيئي تو هر هر سٽيا هِنِ.
”قرني“ تنهنجا وار ٿا، وار ڪَنِ اسان تي،
”اسان وار اونده جا ويڙهي ڇڏيا هِن.“