سُورن جي انبارن سان جنگ جوٽي رکڻي آ،
ڊوڙي ۽ ڊُڪي هي زندگي به ڪٽڻي آ.
مان چوان ٿو سُورن کي ساڙي تباهه ڪجي،
منهنجي اها ڳالهه اوهان کي هر حال مڃڻي آ.
هوءَ ضرور ايندي مون ڏي مون کي پڪ آ،
اَڄُ مون کي هن جي راهه ضرور تڪڻي آ.
ڇو ٿا اوهين هِنن رهزنن کان ڊڄو هتي،
اوهان کي هنن جي هتان پاڙ پٽڻي آ.
مان هُن جي اڳيان ڪجهه ڀي ته ناهيان،
هُوءَ سدائين مون مٿان رهي اُتامڻي آ.
هن جي ڇا تعريف ڪريان مان هوءَ لال آ،
آ، حسنين ۾ حسين هوءَ ڪا، مَن موهڻي آ.
سچ کي چئو کنڀو ٻڌي ويٺا هئا شهر ۾،
اوهان کي هنن سان هاڻي جنگ جوٽڻي آ.
کلندي کلندي مَنُ مُنڊي ٿي ڇڏي مگر،
سونهن وندي سهڻي ڪا هوءَ پدمڻي آ.
ڪبيون محتبون قربان سنڌ جي لاءِ اَڄُ،
اُها ڳالهه هر دودي جي دل تي لکڻي آ.
مَسَ مَس جاڳيا آهن سنڌؤ َ جا اهي مالڪ پراڻا،
هاڻي پاپ جي ماڙي هر حال ۾ ڊهڻي آ.
گهمندي ڦرندي ٿي مهڪين ماري اڄ اويس،
جيئن ڇال ڏئي ”قرني“ هلندي هرڻي آ.