حسينائون پنهنجا سُور پاڻ ۾ سَلينديون ته هونديون،
ڏئي ڏوراپا هڪٻئي کي، رُوح رَلينديون ته هونديون.
پنهنجن پيارن جون هر دَم واٽون نهاريندي،
سندن دڳ هر روز پاڻ ئي تڪينديون ته هونديون.
پنهنجي محبوبن جي اوسيئڙي ۾ رهن ٿيون سدائين،
ائٽ تي ريشم جو سُٽ ڪَتينديون ته هونديون.
سڄڻ جي اچڻ جي خوشيءَ ۾ سدا سانوريون،
گلابي گل هٿن ۾ جهلينديون ته هونديون.
اُهي پرينءَ جي ديدار ڪرڻ لئه درين جي اڳيان،
ويس ڳاڙها پائي گلابي، سِٽَ سِٽينديون ته هونديون.
هو مون جهڙن مسڪينن کي ڦندن ۾ ڦاسائڻ لئه،
نوڙيون واڻ ۽ رسا، ڦندا به وٽينديون ته هونديون.
ڪري ياد مون کي ڏاڍو پوءِ روئينديون ته هونديون،
لِيئا پائي در ۽ درين کان جهٽينديون ته هونديون.
پنهنجي عاشقن جون آهون ٻڌندي پڪاري مگر،
پنهنجي عاشقن کي هر حال ۾ سڏينديون ته هونديون.
سندن نگاهون به آهن بڙڇيون ۽ ڀالا ڪير بچي،
”اويس قرني“ جهڙا ڪيئي سٽينديون ته هونديون.