او! مَڌ پيارڻ واري ٿورو آهستي آهستي هَل،
آهي منهنجي منزل تنهنجو ئي هڪ هڪ پَلُ.
تنهنجا نازڪ هٿڙا آهن منهنجي منهن تي،
تون کِلندو آهين ائين جيئن کِلي گل ڪنول.
تون ڪيئي مسڪين ماري وڌا آهن هتي دلبر،
واهه واهه ڇوري تنهنجو هي پيارو پيارو ڇَلُ.
تو جهڙي ناهي اَڄُ ڪا سندري محفل ۾ هتي،
ڪهڙو ليکبو هتي، هاڻي ڪو اهڙو ڪاڪ محل.
مَست ٿي تون اڄُ پِيءُ مون اڳيان سارو مَڌُ،
پرين تنهنجو ويري ٿئي زماني جو هر پَلُ.
تنهنجي جاءِ ناهي هاڻي هِتان اُٿي جان ڇڏاءِ،
تو رات گذاري هئي، هاڻي ئي هتان هَلُ.
وساءِ تون مڌ جي ماڪ پنهنجي مٿان اُٿ،
ضرور کلندو تنهنجي ئي زندگيءَ جو گُل.
حَسينن کان وڌ سهڻي آهين او، سَکي،
طبيعت ۾ نازڪ آهين تون آن نرمل.
ڪڏهن ايندين منهنجي اڱڻ تون پيارا،
تنهنجي عشق ڪيو منهنجي روح کي بِسمل.
تنهن ساهه کي ڇو نه باهه لڳائي ڇڏيان،
ناهي جنهن ساهه ۾ قرب وارو ڪوئي ڦل.
رهي ڪيڏو به پري مون کان منهنجو دلبر،
سڄڻن کي پسڻ لئه منهنجو ارادو آ، اٽل.