خوشبو تنهنجي آئي گلابن جي واس ۾،
روح ٽنگيل ئي رهيو ڏسڻ جي آس ۾.
چنچل شوخ ادائن ساڻ ٿي سانوري،
رات مون سان ملي آن، خوابِ آساس ۾.
سنڌ ٻَرندي رهي ۽ ڇاتي ڇڄندي رهي،
پيا آهيون ڦاسي، وقت جي ٽياس ۾.
نيٺ ايندين مُون ٿيندو روح راضي،
خوشي ايندي وري هِن دل اُداس ۾.
اڃارو آهيان پرين ٿئي ديدار تنهنجو،
رهي ٿو اويس ”قرني“ تنهنجي ئي پياس ۾.