وقت جي گهڙي ايڏي مُنجهيل ڇو؟
انسان جي زندگي هر دم آ، ٽٽل ڇو؟
هڪٻئي جا سُور ونڊي ڏيون آٿت هر وقت،
ڇاتين ۾ آهن ٺڳين جا ڪوڙن جا ڀالا کتل ڇو؟
ڪيون ڇو نه ٿا عزت هڪٻئي جي اسان،
اسان جي دلين تي زنگ جا ليپا لڳل ڇو؟
ڪڍون اهڙو، ڪو رستو جو ٿئي سرهائي،
هتي هڪ ٻئي جي لاءِ سدائين مقتل ڇو؟
وتون ٿا هر هڪ جو رستو سوڙهو ڪندا،
اسان وٽ منافقت ۽ مستي متل ڇو؟
ڇو رشتن کي آهي باهه ساڙي وئي هِتي،
اسان جي اکين جو پاڻي آ سُڪل ڇو؟
اسين جيئرا آهيون هتي ائين چئون ٿا،
اسان جو اويس ”قرني“ ضمير آ، مئل ڇو؟