تڙيو آدم بهشت مان، آدم جو خدا حافظ،
ملي دل، دل سان آهي، ماتم جو خدا حافظ.
منهنجو سڄڻ مون سان، مليو آهي اَڄُ،
ٿيا سارا غم دور، رنج و اَلم جو خدا حافظ.
هن جي وڇڙڻ کان پوءِ نيڻ اشڪبار هئا،
هُن جي انهيءَ سڀاء کان مرهم جو خدا حافظ.
ڇڏي ويو هو سُنسان راهن ۾ مون کي،
دلين جي مِيت ۽ همدم جو خدا حافظ.
اَڄ شاعري ٿيئ ٿي نالي ماتر هتي مگر،
شاعر جي شعرن مان ترنم جو خدا حافظ.
هُيا ڪنهن زماني ۾ سنڌؤ ڪناري وڏا جهنگ،
ويا وڍجي اُهي سارا وڻ، شِيشم جو خدا حافظ.
هر اک آهي هتي نَم، هر ماڻهوءَ جي، پر،
ٿئي اک نه ڪنهن جي آلِي، پُر نم جو خدا حافظ.
جنهن کان پنهنجي ماءُ ڇني وئي هجي،
ان پياري معصوم ٻار، اَبهم جو خدا حافظ.
اويس تون پنهنجي سڄڻ جو خيال رَکُ،
”گلشن جو، گلن جو، شبنم جو خدا حافظ.“