جاڙو غزل
ڏاڍي سُٺي سهڻي موسم آ پياري ، هيڪر اچي تون سار ته لهين ها،
آڪاس ۾ ٿي آهي آ گم رُت ملهاري ، ڪا گهڙي جي تون ته ترسين ها.
روح تڙپي چيو تون مون وٽ ايندين، تانگهه ٻڌايو ته تون اچڻو آهين،
تنهنجي لئه ويهي رات گذاري، ساڳيءَ مند تي يار ته موٽين ها.
پرين منهنجي پَڪَ هئي ڏياري، تات به يار هيو مون کي ٻڌايو،
دِل به ڏني هئي ڏاڍي دِلداري جيڪر اچي تون رات ته ٽِڪين ها.
تنهنجا رستا سارا نيڻن ٻهاريا سڪ ۾، تنهنجي لئه دل ساز وڄايا،
اچي ڪا ڏين ها دوست دلداري ، قربن واريون ڪچهريون ته ڪرين ها.
بي گناهه ڪنهن سان رُسبو ناهي ، ياري رکي پوءِ هتي هٽڻو ناهي،
محبوبن کي منهن تي ڪبو آ مياري بي ڏوهي هجين ها ته ڏنڊ وٺين ها.
تنهنجي آس ۾ ڏينهن گهاري ڇڏبا، ڪيل پنهنجا واعدا پاڙي ڇڏيا،
پرين تو سان ڇنڻي ناهي ياري ، قسمن پنهنجن کي تون ته پارين ها.
مان جا تانگهه تناور مُڪي تو ڏي ، شل موسم نه وڃي جلد پهچي وڃ،
جلدي تون دلبر ڪرين ها تياري ، سهڻا منهنجي ميڙ منٿ ته مڃي ها.
جدائي ڇڏيو آ جيءَ کي جهوري ، يار تون خوابن ۾ ئي اچين ها،
توکي ڌڪ لڳي ڪوڪا پاري ، ملڻ جو ڪو يار آٿت ته ڏين ها.
ٿڌڙين هوائن آندو هوندو، منهنجي هن ساري حال جو نياپو،
خبر تو وٽ پهچي وئي ساري پيارل پهچي مون کان ته پڇين ها.
هاڻي نه ڏس ”اويس“ مون ڏي زندگي بچي آ باقي ٿوري،
هر چڪر ۾ آ مون به بازي هاري جيڪر مون وٽ هر هر ته اچين ها.