شعر نوان مان چوندو آهيان،
شاعر آهيان لکندو آهيان.
تون جي ملندو ناهين مون سان،
ڳوٺ سڄي کان پڇندو آهيان.
تنهنجي هڪڙي ديد جي خاطر،
راهن ۾ پيو رُلندو آهيان.
توکي جي مان ڏِسندو ناهيان،
سِڪَ ۾ سڙندو رهندو آهيان.
اويس ”قرني“ هيڻي ڪشتي،
تارَ مان پيو تَرندو آهيان.