تنهنجو چهرو صفا حسين مهتاب آ،
ها سهڻن ۾ وڌ سهڻو لاجواب آ.
تنهنجا نيڻ ڏاڍا تکا هن ۽ تيز،
جيئن نظرن ۾ تيز هوندو عقاب آ.
تنهنجي پرين نيڻن ۾ لالائي آ،
جيئن ڪو رنگ ڳاڙهو عُناب آ.
تنهنجي جواني ۽ جوڀن ائين آ جيئن،
الڙهه جوانيءَ جو مست سارو هي شباب آ.
تنهنجي هيءَ حسين لوڏ ماري ٿي وجهي،
مون جهڙا مسڪين ڪهي ڪندو ڪباب آ.
تنهنجي مست جواني ڪيئي ماري وڌا امير،
تنهنجي اڳيان جهڪيو بادشاهه ۽ نواب آ.
اويس ته تنهنجي حُسن جو پوڄاري آ،
”قرني“ ڀلا ڪهڙو ڪبو عشق ۾ حساب آ.