سامهون جاني اچي شهر نچي ٿو،
ٿي ڇانورو پرينءَ مٿان ڪڪر نچي ٿو.
پير رکيائين سنڌؤَ ڪَپَ تي،
”مئي متي مهراڻ ۾“ آ، بحر نچي ٿو.
ملڻ آ، پرينءَ جو سڀ کان سهڻو،
اُڀَ تي ڪونجن جو وڳر نچي ٿو.
لاهي نقاب گهمي ٿو شهر ۾،
لَبِ مهراڻ ۽ سکر نچي ٿو.
نظرن جا جيئن هڻي ٿو تير تيئن،
منهنجي دل ۽ جگر نچي ٿو.
فقير ڀٽائيءَ جون وايون پڙهن ٿا،
تن تنبورو ۽ تمر نچي ٿو.
چوڏهينءَ رات هن سان ڪچهري،
اي اويس ”قرني“ پَهر نچي ٿو.