ٿري منهنجا مارو ڏکايل آهن،
صدين کان صدين کان ستايل آهن.
سدائين ٿرين سان ٿيو ڌوڪو آهي،
ڏکن ئي ڏکن ۾ اُڃايل آهن.
ننڍڙا ۽ وڏڙا روز مرن پيا،
مرن مور ڊيلون ۽ گهايل آهن.
ٺَلهن آسرن مان ٿيندو ڀلا ڇا؟
ٿيندي نه امداد بکايل آهن.
منهنجي يار، مارن جي لهو سارڪا،
بکن ئي بکن ۾ ماريل آهن.
رڍون ۽ ٻڪريون ويو مال مري،
ڏُڪر ۽ ڏڪار جا سُڪايل آهن.
ٿَر ۽ بَر ۾ پاڻي به ڪونهي ڪو،
ڪيئي ڏينهن کان اُڃايل آهن.
ڪڏهن رحم نه ايندو رهزنن کي،
اويس ”قرني“ مارو مرجهايل آهن.