تون هجين مان هجان چار چانڊوڪيون،
ڪيون ڳالهيون پيار جون، ڪچهري قرب ضروري آ.
اچي مونکي پنهنجو منهنڙو ڏيکاري ويندو ڪر جاني،
اجايو پيارا مون کان، ڪئي ڇو تو دوري آ.
تون سونهن ۾ پنهنجو مٽ پاڻ آهين جيڏي،
تون سونهن جي ملڪه آهين ۽ حور پري آ.
سداد مون سان رهندين گڏ جي منهنجي زندگاني ۾،
سِوا تنهنجي چوان ٿو منهنجي زندگي اڌوري آ.
سڄڻ جي حُسن جو ديدار ڪرڻ ۾ مزو ئي الڳ آ،
جيئن مئخاني ۾ رندن کان مئه ڪانه وِسري آ.
عشق ۾ ڪونج سڀني کان اڳ ۾ اڳري آهي ساجن،
منهنجي تو سوا هاڻي ڪين ”اويس“ سري آ.