ڪِلڪِل ختم ٿيڻ کپي
“هيئن ڪر. ڏهن منٽن بعد وري فون ڪر. تيسين آئون دوست کي فون ڪري ٿو ڏسان ته هو گهر ۾ آهي يا نه.”
“ڏاڍي ڳالهه ٿي!” مون دل ۾ سوچيو، “هاڻ رڳو جان ڇٽي!”
عمر جي طبيعت کان واقف هوس. جي چوانس ها ته مون کوکا ٻئي کان وٺي ڇڏيا آهن ته ان جو ويتر ڏک ٿئيس ها ته هو ڪنهن جيڪم نه اچي سگهيو. خاص ڪري مونکي ته، جڏهن کان واقفيت ٿي هئي، هر وقت چوندو رهندو هو ته ڪو ڪم ڪار ٻڌاءِ، ۽ هاڻ ٻه سال پاڙي ۾ رهڻ بعد کيس اهو ڪم چيو هوم- سو به پنهنجي ضرورت کان وڌيڪ سندس خوشيءَ لاءِ.
پورن ڏهن منٽن بعد وري فون ڪيم. سندن ڏهن سالن جي نينگريءَ کنيو. کيس رڳو عربي ۽ سئيڊش اچي ٿي، سو رڳو اين اين (ڪير ڪير) ڪندي رهي.
“ڪال پاپا- آئي ايم الطاف” مون رڙيون ڪري کيس سمجهائڻ جي ڪوشش ڪئي جو بئڪ گرائونڊ ۾ سندس ننڍي ڀاءُ خضر جو فل واليوم تي روڄ پئي هليو. هوءَ ماڳهين فون ڇڏي گم ٿي وئي. نه سندس اتو پتو نه عمر جي خبرچار. منهنجي “ڪال پاپا” کي هن الائي عرب وارو قال يا قول سمجهيو يا ڪجهه ٻيو.
مس مس عمر جي پيرن جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو. “ماءِ فرينڊ! آئي ايم سوري، آءِ واز ان ڊبليو سي. (آءٌ ٽوائليٽ ۾ هوس). مون وارو دوست گهر ۾ ڪونهي. جيئن ئي ايندو ته هلنداسين.”
مون ٿوري جان ڇڏائڻ جي ڪئي ته ٺهيو کوکا اهڙا ضروري نه آهن ته عمر پاٻوهه مان سمجهايو ته اڄ ضرور هلنداسين.
“توکي مون واري دوست سان ملي خوشي به ٿيندي.”
“اوڪي” جواب ڏنومانس ۽ دل ئي دل ۾ سوچيو ته اڄ کوکا ملي ويندا ۽ اجائي ڪـِلڪـِل کان جان ڇٽي ويندي.
نئين سال جي آيل همراهن ۾ اسانجو پاڪستاني ڪئپٽن اشرف ظفر چرچو ٻڌائيندو آهي ته ڪنهن سک جو پاڙيسري مينهن وٺي آيو. ان بعد هن جي گهر اڳيان لنگهندي هن کي هر وقت اها سوچ ايندي هئي ته “مينهن جي سڱن ۾ جيڪڏهن ڪنهن ماڻهوءَ جون ٽنگون وچڙي پون ته ان جو ڇا حال ٿيندو.” نه فقط مينهن تي نظر پوڻ تي هن جي دماغ ۾ اهو سوال اڀرندو هو پر هاڻ ته هر هنڌ- گهر توڙي دڪان تي به هن جو دماغ اهو معمو حل ڪرڻ ۾ مشغول رهيو ٿي. آئي وئي کان به پڇندو هو ته جيڪڏهن ائين ٿي وڃي ته ڇا ٿي سگهي ٿو.
نيٺ هڪ ڏينهن سک صاحب تجربي خاطر مينهن مٿان لانگ ورائي جهڙيون پنهجيون ٽنگون مينهن جي سڱن ۾ ڦاسائڻ جي ڪوشش ڪئي ته مينهن ڦيرائي کڻي پٽ تي هئينس. همراهه جي هڪ ٽنگ ڀڄي پيئي. ۽ پوءِ ته ڪي مهنا ٽنگ تي پلاسٽر چاڙهي ڏنڊي تي منڊڪ منڊڪ ڪري پئي هليو. ڪو دوست يار همدردي خاطر افسوس ڪندو هو ته جواب ڏيندو هوس:
“ادا مڙيئي خير آهي. ٽنگ سا ڀڳي پر روز روز جي ڪـِلڪـِل مان جان ڇٽي. پر هتي مالمو ۾ ان ڪـِلڪـِل ختم ٿيڻ جو نالو ئي نٿي ورتو. ڏهين يارهين تائين عمر جي فون جو انتظار ڪري نيٺ سمهي رهيس.