جيسين چانهن ٺهي تيسين ٿڌو
هاڻ ته دنيا ئي بدلجي وئي آهي. تن ڏينهن ۾ نه هو VCR نه ٽي ويءَ تي ايندڙ انٽرنيشنل چئنل. تڏهن سنڌ جي شوقينن کي سائينوال جي “ڪجن بانوءَ” جون رڙيون به پيون روح کي راحت رسائينديون هيون. هن جهڙين جون چرٻيءَ چڙهيل رانون به وڻيون پئي. “واهه واهه” ۽ “نوٽن” جي ڌم هوندي هئي.
حسن در جي ٻاهران ئي اچي اسان جو آڌر ڀاءُ ڪيو ۽ عربيءَ ۾ هر هڪ سان ڪا دير کيڪارون ٿينديون رهيون. مرحبا! مرحبا! حياڪ الله- وغيره وغيره. آخر ۾ آئون هوس. ميزبان مونکي به عرب سمجهي عربي ڳالهائڻ لڳو. مسٽر عمر جيڪو انوقت چانئٺ ٽپي گهر اندر گهڙي چڪو هو ان کي رڙ ڪري مون انگريزيءَ ۾ چيو:
“ڪوٽ جوتا پوءِ لاهه پهرين پنهنجي سنگتيءَ سان منهنجو تعارف ڪراءِ ته مونکي عربي نٿي اچي.”
حسن جي گهر سندس شاديءَ جي مبارڪ ڏيڻ لاءِ سندس ٻه ٻيا دوست به آيل هئا. هڪ جو خالد ۽ ٻئي جو فاطمي نالو هو. ٻئي سعيد جيڏا لڳا ٿي – يعني ٽيهارو کن ورهن جا. خالد پڻ افغانستان ۾ مجاهدين سان گڏ روسين خلاف جهاد ۾ حصو وٺي چڪو آهي. پشاور ۾ ڪجهه عرصو گذارڻ ڪري ڪجهه ڪجهه اڙدو به آيس ٿي.
حسن يڪدم ڪوڪا ڪولا جا گلاس کڻي آيو. اسان اڳهين برف ٿيا پيا هئاسين. ڪوڪا ڪولا جي گلاسن ۾ برف جا ڳوڙها ڏسي ڏڪڻي ٿي ٿي. عمر جي ڪار ته گرم هئي پر بدقسمتي سان پارڪنگ جي جاءِ پري ملي هئي سو فرلانگ کن پنڌ اسانکي ڪلفي بڻائي ڇڏيو هو. هٿن تي دستانا نه هئا سو ڪا دير ٽـُنڊا ٿي پيا هئا. خبر ناهي عمر گهران ڇا کائي آيو هو جو اڌ گلاس ڪوڪا ڪولا جو پي ويو. سعيد ۽ مون ڪافي يا چانهن پيئڻ چاهي ٿي. يا ڪو زهر ئي سهي پر گرم گرم پيئڻ چاهيوسين ٿي. عربن جي گهر ۾ ڪڇڻ جي ضرورت ناهي جو ٿڌي بعد آٽوميٽڪلي عربي چانهه/قهوو يا ڪافي اچي ويندي آهي. يعني ٿڌو ۽ گرم ٻئي ملندا آهن، توهان کڻي ڇا به گهرو. اسان واري ڪئپٽن بشير وسطڙو کان ڪڏهن پڇبو آهي ته “چانهه پيئندي يا ٿڌو؟” ته ٺهه پهه وراڻيندو آهي:
“جيسين چانهه ٺهي تيسين ٿڌو.”
پر مالمو ۾ رهندڙ عرب نه ان بابت پڇن ۽ نه اونڌا ابتا جواب ٻڌن.
ٿوري دير بعد چانهه آئي جيڪا کير بنا ڪاري هئي.