آئي ايم ساري !
“ماءِ فرينڊ! آءِ ايم ويري ويري ساري! اڄ ساڍي اٺين بجي هلنداسين. آئون تو وٽ پاڻ اچي حاضر ٿيندس ۽ پوءِ گڏجي هلنداسين.”
“چڱو ڀلا مهرباني.” مون وراڻيو مانس.
واچ ۾ وقت ڏٺم ساڍا ڇهه ٿيا هئا. يعني رات جا يا کڻي چئجي ته شام جا – جيڪي چئجي صحيح آهي، جو ٽي بجي سج لهڻ تي اونداهه ٿيو وڃي – رات ٿيو وڃي. ستين بجي ڌاري پنا کڻي يمني دوست ڏي وڃڻو هوس پر پوءِ سوچيم ته خبر ناهي ڪنهن وقت موٽان سو ان وٽ وڃڻ جو ارادو لاهي عمر سان هلڻ جو پڪو پهه ڪيم. اڄ بلڪل پڪ لڳي رهي هئي ته اها ڪـِل ڪـِل ضرور ختم ٿيندي.
ساڍا ست ٿي اٺ ٿيا ۽ جڏهن ساڍا اٺ ٿيا ته دل ئي دل ۾ سوچيم ته عمر ڏاڍي ٻڌائي. ان کان ته يمني عرب سان ڪيل وعدي مطابق ڪاغذ پهچائي اچان ها. عمر اڄ به نه هلندو. ۽ پوءِ پوڻين نائين بجي ڌاري يمني دوست وٽ وڃڻ لاءِ تيار ٿي ٻاهر نڪتس ته هيٺ لفٽ ٻاهران عمر ملي ويو.
“او! آئي ايم ساري الطاف! هلو ته هلون.”