ڪو ته اهڙو زندگيءَ جو پَل هُجي،
جنهن ۾ رِيجهيل هي اسان جي دِل هُجي.
ڏُکَ ٿا دل جا ائين وڌندا وڃن،
ڄڻ ته هي بجليءَ جو ڪو بِل هجي!.
پنهنجي دل جي ئي وِندر لاءِ اچن،
هيڪلائين جو ته ڪوئي حَل هُجي.
مَنَ منهنجو ايئن ٿو مونکي لڳي،
جيئن ”موهن جو شهر“ ڊَٿل هُجي.
ڪيترا ماري ڇڏيهءِ ماڻهو حَسين،
اي اَجل! توکي به شل اَجل هُجي!
***