ڪو ته روڪي ڀلا ياد جي هير کي.
گهاوَ ارپي پئي گهاوَ جي جهير کي.
مون ته ڀاڪر ڀَرڻ جي ڪئي اک کُلي،
خواب پُهتو سکي! ڪين تعبير کي.
منهنجي ڪائنات کي تون لُٽي آن وئي،
تون کڻي جو وئينءَ پنهنجي تصوير کي.
چَپَ چپن تي هُجن ۽ هُجون پاڻ ۾،
پوءِ پيا پاڻ پيئون سکي! کير کي.
روز مُقدس صحيفي جيان ٿو چُمان،
منهنجي سانئڻ مٺي! تنهنجي تحرير کي.
***